20 “तीजे ने आतीकर केहले, ‘हे स्वामी, ङेख दुधी मौहर हा छै, जानु मैं रुमाला ब़ांहती मेहली हुती।
“बल्ति जानु हेक घड़ा मिड़ला हुता, ओणे आती कर केहले, ‘हे मालिक, मैं तनु जाणता कि तु कठोर इन्सान छी, तु जिठे कहीं ना राहवी उठु बाढी, ते जिठे ना छटी उठु भेले करी
ओणे आपणे दासा महु ङसां नु हकारती कर वानु ङस मोहरा ङिलीया ते वानु केहले, ‘माये पुठे आणे तक लेन-देन करजा।’
ओणे ओनु केहले, ‘तु वी पाँच शहरा उपर हाकिम हुती जा।’
कांकि मैं दुधे कनु ङरता, ऐवास्ते कि तु कठोर इन्सान छी, जको ते कोनी मेहली ओनु तु चती गिही, जको ते कोनी राहले ओनु तु बाढती गिही।’
ते हमा ही कुहाड़ा पेड़ा ची ज़हड़े चे उपर मेहला, ऐवास्ते जको-जको पेड़ आच्छे फल ना आणी, ओनु बाढती ते जाखते मां झोंकती ङिले जई।”
“जब तम्ही माये केहणे ना मना तां का मनु ‘हे प्रभु, हे प्रभु,’ किहा?
जको मरती गेलता ओह खफना लारे बिलठला आला ब़ाहर निकलती आला, ते ओचे मुँह रुमाला लारे ढकले आले हुते। ईशु ने वानु केहले, “ओनु खोलती ङिया ते जऊं ङिया।”
ते ऊं रुमाल जको ओनु कब्री मां मेहलणे चे समय उपर ओचे ठोङा उपर हुते, खफना चे ओढ़णा लारे कोनी हुते, पर ऊं रुमाल सोंटती कर अलग़ जग़हा उपर मेहले आले हुते।
ऐवास्ते जको कुई भलाई करने जाणे ते ऊं ना करी, ओचे वास्ते हा पाप छै।