ओ समय कनु ईशु आपणे चैला नु बावड़ु लाग़ला, “जरुरी छै कि मैं यरुशलेम नु जाये, ते बङके, ते प्रधान याजका, ते शास्त्री मनु ब़ोहत ङोख ङियो ते मारती नाखो, ते तीजे ङिओ जीता हुती जाये।”
“ङेखा, अम्ही यरुशलेम नु जऊं पले, ते मैं इन्साना चा पूत प्रधान याजका ते शास्त्रीया चे हाथा मां पकड़वाला जई, ते वे ओनु मारणे चे लायक ठहरावे, ते नेरीया जातिया चे हाथा मां सोंपे।
बल्ति ओ वानु सिखाऊं लाग़ला कि, “मैं इन्साना चे पूता चे वास्ते जरुरी छै कि ओ ब़ोहत ङोख चाओ, ते बङके ते प्रधान याजक, ते शास्त्री ओनु, तोच्छ समझती कर मारती नाखो, ते ओ तीजे ङिओ जीता हुती जाओ।”
कांकि ओ आपणे चैला नु शिक्षा ङिये पलता, ओणे वानु केहले, “मैं इन्साना चा पूत, बन्दा चे हाथा मां पकड़वाला जई, ते वे ओनु मारती नाखे। ते ओ मरणे चे तीन ङिहां चे बाद जीता हुती जई।”
बल्ति ओणे ब़ारहा नु लारे गेहती कर वानु केहले, “ङेखा, अम्ही यरुशलेम नु जऊं पले, ते जितनीया बाता मैं इन्साना चे पूता चे वास्ते भविष्यवक्ता चे जरिये लिखलीया गेलीया, वे सब पुरीया हुवे।
बल्ति ओणे केहले, “मैं इन्साना चे पूता चे वास्ते जरुरी छै कि ओ ब़ोहत ङोख चाओ, ते बङके ते प्रधान याजक ते शास्त्री ओनु तोच्छ समझती कर मारती नाखो, ते ओ तीजे ङिओ जीता हुती जाओ।”