19 “हेक धनवान बन्दे हुते जको बैंजनी ते मलमल ची ओढ़णी घालता ते हर ङिओ सोख-विलास ते धूम-धाम लारे रेहता।
तब वाणे ओनु बैंजनी रंगा चा चोला घलाला ते कांटा चा मुग़ट ग़ूंथती कर ओचे ठोङा उपर मेहला।
जब वे ओचा मखोल करती चुकले, तां ओचे उपरु बैंजनी रंगा ची ओढ़णी उतारती कर ओची ओढ़णी घलाली, ते क्रूसा उपर चढ़ाणे वास्ते ब़ाहर गेहती गेले।
घणी ङिहें कोनी हुली हुती कि छोटा पूत सब कोच्छ भेले करती हेक दूर देशा मां चाह्ला गेला, ते ओठे उल्टे कर्मा मां आपणी जायजात उज़ाड़ती ङिली।
बल्ति ईशु ने चैला नु वी केहले, “कुई शाहुकारा चा हेक मुनीम हुता, ते लौका ने ओचे सामणे ओचे उपर हा अरोप लाला कि हा सारी जायजात उङारली जाये।
“जको कुई आपणी घराआली नु त्याग़ती कर ङुजी लारे बीहा करे, ओ व्यभिचार करे, ते जको कुई इसड़ी त्याग़ली हुली असतरी लारे बीहा करे, ओ वी व्यभिचार करे।
ते लाजर नांवा चा हेक कंगाल घाव लारे भरला आला, ओची चौखटी उपर छोड़ती ङिला जता
वे असतरी ने बैंजनी ते लाल रंगा ची ओढ़णी घाली आली हुती। ते सोने, ते बेशकीमती मणिया ते मोतीयां लारे सजली आली हुती, ते विचे हाथा मां हेक सोने चा मुंगर हुता जको गन्दिया चीजा लारे ते गन्दिया बाता लारे ते विचे व्यभिचार लारे भरीला आला हुता।
किहे, “ ‘हाय! हाय! हा बङा शहर जको मलमल, ते बैंजनी, ते किरमिजी ओढ़णी घाली आला हुता, ते सोने, ते रतना, ते मोतीयां लारे सजला आला हुता।
जितनी ओणे आपणी बढ़ाई करली ते सोख-भोगला, उतना ही दर्द विनु, ते ङोख ङिया, कांकि वा आपणे मना मां किहे, ‘मैं राणी हुती गेली, बांढी कोनी, ते ङुखा मां कङी वी नी पड़ी।’