46 तां ओ दास चा मालिक इसड़े ङिओ, ते जब ओ ओची बाट ङेखता ना रिहो, ते वा घड़ी, जानु ओ जाणता ना हो, आवी ते ओनु भारी ङण्ड ङिती कर ओचा हेंस्सा अविश्वासीया चे लारे ठहरावी।
तां ओ दास चा मालिक इसड़े ङिओ, ते जब ओ ओची बाट ङेखता ना रिहो, ते वा घड़ी, जानु ओ जाणता ना हो।
तब ओ ओनु भारी ङण्ड ङिती कर ओचा हेंस्सा कप्पटीयां चे लारे ठहरावी, ओठे रोवणे ते ङांत पीसणे हुवी।”
तम्ही वी तियार रिहा, कांकि जेस घड़ी चे बारे मां तम्ही सोचा वी ना, वे घड़ी, मैं इन्साना चा पूत आती जई।”
पर अगर ओ दास सोचु लाग़ो, ‘माये मालिका चे आणे मां देर छै,’ ते दास दासीया नु मारु कोटु लाग़ो, ते खाणे-पीणे ते पियक्कड़ हुं लाग़ो।
“ते ओ दास जको आपणे मालका ची इच्छा जाणता, ते तियार कोनी रेहला ते ना ओची मर्जी चे अनुसार चढ़ला, ओ घणी मार खई।
ते, “ङेखा, मैं चोरा आलीकर आवी। धन्न छै ओ जको जाग़ता रिहे, ते आपणे ओढ़णा ची रखवाली करता हो, कि उघाड़ा ना फिरता रिहो, ते लौक ओचा नंगापन ना ङेखो।”