ऐवास्ते कि, “ ‘वे ङेखते हुले ङेखो ते वानु सूझ ना पड़ो, ते सुणते हुले सुणो वी ते ना समझो, इसड़े ना हो कि वे आपणे पापा कनु फिरो, ते वानु नरीकार माफ करो।’ ”
हमा ङेख प्रभु ची मार दुधे पे आती पड़ली, ते तु कोच्छ समय तक अन्धा रिहे ते सूरजा नु नी ङेख सग़े।” बल्ति ओही बेले ओचे उपर धुन्धलापन ते अन्धारे छात्ती गेले ते, ते ओ इंगे-ऊंगे टटोलु लाग़ती गेला कि कुई ओचा हाथ पकड़ती कर गेहली चालो।
कि तु वांचीया आँख खोल, कि वे अन्धकार महु काढ़ती कर ज्योति मां, ते शैताना चे अधिकार महु नरीकारा चे राज़ मां गेहती आवे। वे पापा कनु माफ पाओ, ते वांचे बीच मां आती जाओ, जको माये मां विश्वास चे जरिये नरीकारा वास्ते पवित्र करले गेले।’
कांकि अम्ही आपणे विवेक ची, ये ग़वाही उपर घमण्ड करु, कि दुनिया मां ते खास करती तम्चे बीच मां, अम्चा व्यवहार नरीकारा चे जरिये ङिली गेली पवित्रता ते सच्चाई सहित रेहला, जको संसारिक ज्ञान चा कोनी, पर हेको नरीकारा चे अनुग्रह चा नतीजा हुता।
ते वा अविश्वासीया चे वास्ते, जाई ब़ुध्दि नु ऐ संसारा चे ईश्वर ने यानिकि शैताना ने अन्धी करती नाखली, ताकि मसीह जको नरीकारा चा प्रतिरुप छै, कि ओचे तेजोमय सुसमाचार चे सोज़ले वांचे उपर ना चमको।
हे सेवक, जको शरीरा चे अनुसार तम्चे मालिक छी, सारीया बाता मां वांची आज्ञा चा पालन करा, तम्ही बन्दा नु खौश करने आला चे समान ङिखाणने वास्ते ना, पर मना ची खराई ते नरीकारा चे ङरा कनु।