कांकि जा लौका चे मन मोटे हुती गेले, ते काना लारे ऊंचे सुणी ते आपणीया आंखीया बन्द करती गेलीया, कङी इसड़े ना हो कि वे आंखीया लारे ङेखी, ते काना लारे सुणी, ते मना लारे समझी ते फिरती जई मैं वांचा उद्धार करी।’
ईशु नु परखणे चे वास्ते वाणे हा बात ओकनु पूछली, कि ऐचे उपर दोष लावणे वास्ते कुई बात मिलती जाओ। ते ईशु पग़्ग़ा चे भराणे हुला ते भोंये उपर आंगली लारे लिखु लाग़ला।
पर शरीरिक इन्सान नरीकारा ची आत्मा ची बाता स्वीकार ना करी, कांकि वे ओची नजरी मां बेवकूफी चा बाता छी, ते ना ओ वानु जाण सग़े कांकि वांची परख आत्मिक रीति लारे हुवे।
हे ब़ाला आले, मैं तम्हानु ऐवास्ते लिखले कि जको शुरु कनु छै तम्ही ओनु जाणती गेले। हे जवानु, मैं तम्हानु ऐवास्ते लिखले कि तम्ही ताकतवार छिवा, नरीकारा चे वचना उपर तम्ही हमेशा ध्यान ङिला, ते तम्ही ओ दुष्टा उपर जय पाली।