जब ओ जैतून पहाड़ा उपर ब़ेहला हुता, तां चैला ने हेकले मां ओचे गोढु आती कर केहले, “अम्हानु बावड़ कि ये बाता कङण हुवे? दुधे आवणे ची ते संसारा चे अन्त ची का निशानी हुवी?”
ईशु ने वानु केहले, “मैं तम्हानु सच्च किहे पला कि जको इठे भिले, वांचे महु कुई-कुई इसड़े छी, कि जब तक नरीकारा चे राज़ नु सामर्थ समेत आले हुले नी ङेखती गिहे, तब तक मौत चा स्वाद कङी वी नी चाखे।”
ऐवास्ते जब तक प्रभु ना आती जाओ, समय कनु पेहले कुई बाते चा न्यां ना करा, वे ही तां अन्धकार चीया लुकलीया बाता छी, जको सोज़ले मां ङिखाणी, ते मना चे मकसद प्रकट करी। तब नरीकारा चे तरफु हर-हेक ची बढ़ाई हुवी।
हे माये भऊ, प्रभु चे बल्ति आणे तक तसल्ली राखा, ओ जमींदार नु तां ङेखा जको आपणी भोंये ची कीमती रहड़ी चा इन्तजार करता रिहे। ऐवास्ते शुरु ची बारशी कनु लाती कर ओ आखरी बारशी तक लगातार तसल्ली लारे इन्तजार करता रिहे।