15 ईशु ने विनु केहले, “हे असतरी, तु कां रोवी पली? तु कानु सोधी फिरी?” विणे ईं सोचले कि हा माली छै, विणे ओनु केहले, “हे महाराज़, अगर तु ओनु चले, तां मनु बावड़ तु ओनु किठे मेहले, मैं ओनु चली जई।”
हे नाग़ा ची ब़ाले! तम्ही बुरे हुती कर किवें आच्छीया बाता केह सग़ा? कांकि जको मना मां भरले पले, ऊंही मुँहा उपर आवे।
स्वर्ग़दूत ने असतरीया नु केहले, “ना ङरा, मैं जाणे कि तम्ही ईशु नु जको क्रूसा उपर चढ़ाला गेलता सोधा पलीया।
ओणे वानु केहले, “चकरावा ना, तम्ही ईशु नासरी नु, जको क्रूसा उपर चढ़ाला गेलता, सोधा पलीया। ओ इठे कोनी, जीता हुती गेला, ङेखा, हाओ वा जग़हा छै, जिठे वाणे ओनु मेहले हुते।
वाणे ईं सोचले कि यात्रीया लारे हुवी, हेक ङिओ निकलणे चे बाद, ओणे आपणे आस-पास परिवारा मां ते जाण पिछाण जग़हा मां पूछले।
जब वे ङरती गेलीया ते धरती सनु मुँह करली रेहलीया तां वाणे वानु केहले, “तम्ही जीते नु मरला आला महु का सोधा पलीया?
ईशु ने मुड़ती कर वानु भांसु आते ङेखले ते वानु केहले, “तम्ही कानु सोते फिरा?” वाणे ओनु केहले, “हे रब्बी,” (मतलब हे गुरु), “तु किठे रिही वी?”
तब ईशु, वां बाता नु जको ओचे उपर आणे आलीया हुतीया जाणती कर, निकड़ला ते वानु केहले, “कानु सोते फिरा?”
तब ओणे बल्ति वाकनु पूछले, “तम्ही कानु सोते फिरा?” वे ब़ोले, “ईशु नासरी नु।”
वाणे मरियम कनु पूछले, “हे असतरी, तु कां रोवी पली?” विणे उत्तर ङिला, “वे माये प्रभु नु चती गेले, ते मनु पता कोनी वाणे ओनु किठे मेहले।”