ओ समय कनु ईशु आपणे चैला नु बावड़ु लाग़ला, “जरुरी छै कि मैं यरुशलेम नु जाये, ते बङके, ते प्रधान याजका, ते शास्त्री मनु ब़ोहत ङोख ङियो ते मारती नाखो, ते तीजे ङिओ जीता हुती जाये।”
बल्ति ओ वानु सिखाऊं लाग़ला कि, “मैं इन्साना चे पूता चे वास्ते जरुरी छै कि ओ ब़ोहत ङोख चाओ, ते बङके ते प्रधान याजक, ते शास्त्री ओनु, तोच्छ समझती कर मारती नाखो, ते ओ तीजे ङिओ जीता हुती जाओ।”
ऐचे उपर ईशु ने वानु केहले, “मैं तम्हानु सच्च-सच्च किहे पला, पूत आपणे आप कहीं वी ना कर सग़ी, सेर्फ ऊं जको ब़ा नु करते ङेखे, कांकि जिसे-जिसे काम ब़ा करे वानु पूत वी वे ही रीति लारे करे।
नरीकारा ने आपणे पूत ईशु नु मरला आला महु जीते करती कर सारा कनु पेहले तम्चे गोढु भेज़ले, कि तम्चे महु हर हेक नु तम्चे गन्दे कामा कनु हटाती कर आशीष ङियो।”
ऐवास्ते वे मौत चा बपतिस्मा गेहणे लारे अम्ही ओचे लारे दफनाले गेले, ताकि जिंवे मसीह परमपिता ची महिमा चे जरिये मरला आला महु जिवाला गेला, यूहीं ही अम्ही वी नवें जीवन चे अनुसार चाल चलु।
कांकि मसीह ने वी अम्चे पापा चे वास्ते ङोख भोग़ले। यानिकि ओ बेकसूर हुता। अम्चे पापा चे वास्ते हेक वारी मरती गेला कि अम्हानु नरीकारा चे गोढु गेहती जाओ। शरीरा चे जरिये तां ओ मारला गेला, पर आत्मा चे जरिये जिवाला गेला।