44 जको मरती गेलता ओह खफना लारे बिलठला आला ब़ाहर निकलती आला, ते ओचे मुँह रुमाला लारे ढकले आले हुते। ईशु ने वानु केहले, “ओनु खोलती ङिया ते जऊं ङिया।”
ईशु ने चिताती कर केहले, “हा बात कुई जाण ना सग़ो,” ते केहले, “यिनु कहीं खाणे वास्ते ङिया।”
“तीजे ने आतीकर केहले, ‘हे स्वामी, ङेख दुधी मौहर हा छै, जानु मैं रुमाला ब़ांहती मेहली हुती।
तब ऊं मुड़दे उठती ब़ेहले, ते ब़ोलु लाग़ले, ईशु ने ओनु, ओची आई नु सोंपती ङिले।
मैं ते माया ब़ा हेक छिऊं।”
ईशु ने केहले, “पत्थर हटावा।” लाजर ची ब़ेहण मार्था ओनु किहुं लाग़ली, “हे प्रभु, ओचे महु हमा तां बद्दबू आवे पली, कांकि ओनु मरले आले चार ङिहें हुती गेली।”
ईं केहती ओणे ऊंची अवाजी मां केहले, “लाजर, ब़ाहर निकलती आ!”
बल्ति वाणे ईशु ची लाश चली, ते यहूदिया ची दफनाणे ची रीति चे अनुसार विनु खुश्बुदार चीजा लारे खफना मां बलेठले।
ते झुकती कर ओढ़णी पली ङेखली, तांवी ओ भीतर कोनी गेला।
ते ऊं रुमाल जको ओनु कब्री मां मेहलणे चे समय उपर ओचे ठोङा उपर हुते, खफना चे ओढ़णा लारे कोनी हुते, पर ऊं रुमाल सोंटती कर अलग़ जग़हा उपर मेहले आले हुते।
कांकि जिंवे ब़ा मरले आला नु उठाणे ते जीते करे, यूं करती पूत वी जानु चाहो ओनु जिवावे।
मैं तम्हानु सच्च-सच्च किहे पला, ओह समय आवे पला ते हमा छै, जाये मां मरले आले नरीकारा चे पूता ची अवाज सुणे ते जको सुणे वे जिंवे।
ओ आपणी ताकत चे ओ प्रभाव लारे, जाये जरिये ओ सारीया चीजा नु आपणे वशा मां कर सग़े, अम्ची देह नु बदलती कर, आपणी महिमा ची देह जिसड़े बणाती ङी।
“मैं ओही छै जाये कनु जीवन छै। पेहले मैं मरती गेलता ते हमा ङेख मैं युग-युग जीता छै, ते मौत ते अधोलोक चीया कुंजीया माये ही गोढु छी।