जिसड़े कि पवित्रशास्त्र मां लिखले आले छै, “मैं तनु ब़ोहत सारीया जातिया चा ब़ा ठहराला।” नरीकारा चे सामणे अब्राहम अम्चा ब़ा छै, जेह्णे ओ नरीकारा उपर विश्वास करला, जको मरला आला नु जीते करे ते जको बाता छी ही कोनी, वांचे नां इसड़े गिहे, कि मनती गिहा कि वे छी।
अगर मरले आले जीते ना हुवीया बल्ति जको लौक मरले आला वास्ते बपतिस्मा गिही, वे का करे? अगर मुड़दी जीती हुवीया ना तां बल्ति वांचे वास्ते लौक कां बपतिस्मा गिहा?
मैं मसीह नु जाणना चाहवे ते वे शक्ति चा ऐहसास करना चाहवे, जाये कनु ओचा पुनरुत्थान हुला, तां मैं ओचे ङुखा मां शामिल हुवणा चाहवे। ते ओही रुप गेहणा चाहवे जानु ओणे आपणी मौत लारे सेहती गेलता।
ते ओ वांचीया आँखीया कनु सारी हींजवे लूथी गिही। ते ना ही ओठे कङी वी मौत हुवी, ते ना ङोख, ना रोवणे, ते ना दर्द हुवी। कांकि ये सारीया पुराणीया बाता हमा बीतती चुकलीया।”
बल्ति ओ स्वर्ग़दूता ने मनु बिल्लौर जिसड़ी शीशे आलीकर झलकती हुली, जीवन चे पाणीया ची नदी ङिखाणली। जको नरीकार ते मैमणे चे सिंहासन कनु निकलती कर ओ शहरा ची सड़के चे आधी मां बेहती।
ते पवित्र आत्मा, ते बीन्दणी ङोनी किही, “आ!” ते सुणने आला वी किहो कि, “आ!” जको तरसेला आला हो, ओ वी आओ। ते जको कुई चाहवे ऊं वी जीवन चे पाणी नु यूंही गिहो।