39 ईशु ने वानु केहले, “आवा, ते तम्ही ङेखा।” बल्ति वाणे जती कर ओची रेहणे ची जग़हा ङेखली, ते वे ओ ङिओ ओचे लारे रेहले। हा पैशी चा समय हुता।
पर ईशु नु ईं केहती कर रोकले, “अम्चे लारे रेह, कांकि आथण हुते जाये ले, ते ङिओ हमा ब़ोहत ढलती गेला।” बल्ति ओ वांचे लारे रेहणे वास्ते भीतर गेला।
ईशु ने मुड़ती कर वानु भांसु आते ङेखले ते वानु केहले, “तम्ही कानु सोते फिरा?” वाणे ओनु केहले, “हे रब्बी,” (मतलब हे गुरु), “तु किठे रिही वी?”
वा ङोन महु, जको यूहन्ना ची बात सुणती कर ईशु चे भांसु टुरती पलते, हेक शमौन पतरस चा भऊ अन्द्रियास हुता।
बल्ति नतनएल ने ओनु केहले, “का कुई आच्छी चीज वी नासरत कनु निकल सग़े?” फिलिप्पुस ने ओनु केहले, “चालती कर ङेखती गे।”
ऐवास्ते जिसे बेले ये सामरी ईशु चे गोढु आले, तां ओकनु बिनती करु लाग़ले कि, “अम्चे इठे रेह,” तां ओ ओठे ङोन ङिहां तक रेहला।
हर हेक बन्दे जको नरीकारा ने मनु सोंपले वे माये गोढु आवे, जको माये गोढु आवे मैं वानु कङी वी नी काढ़ी।
ङेख, मैं दरवाजे उपर भिले रेहती कर खड़कावे। अगर कुई माई अवाज सुणती कर दरवाजे खोले तां मैं ओचे गोढु भीतर आती कर ओचे लारे खाणे खई, ते ऊं माये लारे।