ते बजारा महु आती कर, जब तक इश्नान ना करती गिही, तब तक ना खई, ते ब़ोहत सारीया नेरीया बाता छी, जको वांचे गोढु मनणे वास्ते पुचालीया गेलीया, जिंवे मुंगर, ते गङवीया ते तांबे चे ठांवा नु धोवणे ते मांझणे।
पर हमा जको तम्ही नरीकारा नु पिछाणती गेले बल्कि नरीकारा ने तम्हानु पिछाणले, तां वा कमजोर ते संसारा ची बेकार जिसड़ी शिक्षा चीया बाता ची ओर कां मुड़ा? का वांचे तम्ही दोबारा गुलाम हुवणे चाहवा?
ते आपणे शरीरा मां बैर यानि वा व्यवस्था जाया आज्ञा विधिया ची रीतिया उपर हुतीया, मिटाती ङिले कि ङुंहु लारे आपणे मां हेक नवें इन्सान पैदा करती कर मेल कराती ङियो।
तां आवा, अम्ही सच्चे मना लारे, ते पुरे विश्वासा लारे, ते विवेक चा दोष दूर करने वास्ते दिला उपर मसीह चे लुहींया चा छिड़काव गेहती कर, ते शरीरा नु शोद्ध पाणीया लारे धुवाती कर, नरीकारा चे गोढु जऊं।
बदड़ली आली विचित्र प्रकार ते अणजाण शिक्षा चे बहकावे मां ना बहकजा। दिला वास्ते सही छै कि ऊं अनुग्रह चे जरिये मजबूत करले जाओ, ना कि खाणे चे चीजा जरिये, खान-पान चे सम्बन्धी प्रथा चे जरिये काये भले कोनी हुले।