कांकि जा लौका चे मन मोटे हुती गेले, ते काना लारे ऊंचे सुणी ते आपणीया आंखीया बन्द करती गेलीया, कङी इसड़े ना हो कि वे आंखीया लारे ङेखी, ते काना लारे सुणी, ते मना लारे समझी ते फिरती जई मैं वांचा उद्धार करी।’
कांकि यां लौका चे मन मोटे हुती गेले, ते वांचे कान भारी हुती गेले, ते वाणे आपणीया आँख नु बन्द तां करती नाखलीया, कि कङी वे आँखीया लारे ङेखती ना गिहो, ते काना कनु सुणती ना गिहो, ते आपणे मना लारे समझती कर, पुठे बल्ति आवे, ते मैं नरीकार वानु आत्मिक तन्दरुस्ती ते चंगाई ङी।’
समय चे अनुसार तां तम्हानु गुरु हुती जाणे चाही हुते, तां वी ईं जरुरी छै कि कुई तम्हानु दुबारा नरीकारा चे वचना ची शुरु ची शिक्षा बल्ति कनु सिखाओ। तम्ही तां इसड़े हुती गेले कि तम्हानु अन्न चे बदले हमा तक ङूध ही चाही छै।