जिसे बेले ओह शहरा चे दरवाजे चे गोढु पुज़ला तां लौक हेक मुड़दे नु ब़ाहर चली जई पलते। जको आपणी आई चा हिकड़ाता चा पूत हुता, ते वा बांढी हुती ते शहरा चे घणे सारे लौक ओचे लारे हुते।
वां ङिहां मां जिसे बेले चैला ची संख्या बधु लाग़ली, बल्ति यूनानी भाषा ब़ोलणे आले इब्रानी बन्दा उपर कुड़कुड़ाऊ लाग़ले कि, “हर ङिओ ची सेवकाई मां अम्चीया बांढीया ची सुधि ना गेहली जई।”