6 जिसे बेले मैं ओचे उपर ध्यान करला, तां ओचे मां धरती चे चऊं पग़्ग़ा आले ते जंगली ढौरे ते घिसकणे आली जींये ते आसमाना ची पखीयें ङेखली,
बल्ति ईशु ने दुबारा ओचीया आंखीया उपर जिंवे हाथ मेहला, अन्धे ने गौरा लारे ङेखले। ते ओनु सोज़ले मिलती गेले। ओ सारे कोच्छ साफ-साफ ङेखु लाग़ती गेला।
बल्ति ओणे किताब बन्द करती कर सेवक चे हाथा मां ङिती ङिली बल्ति ब़ेसती रेहला ते प्राथनाघरा चे सारे लौका ची नजर ओचे उपर लाग़ली भिलती
जाये मां धरती चे सब तरह चे चऊं पग़्ग़ा आले ते घिसकणे आली जींये ते आसमाना ची पखीयें हुती।
“मैं याफा शहरा मां प्राथना करे पलता, बेसोध हुती गेला ते हेक दर्शन ङेखला कि हेक ठां, बङी चादरी आलीकर चाहरी कूणा कनु लटकाले हुले, आसमाना कनु उतरती कर माये गोढु आले।
ते हा अवाज वी सुणली, ‘हे पतरस ऊठ, मार ते खा।’
पतरस ते यूहन्ना ने ध्यानारीत ङेखती कर केहले, “अम्चे सनु ङेख।”