12 जाये मां धरती चे सब तरह चे चऊं पग़्ग़ा आले ते घिसकणे आली जींये ते आसमाना ची पखीयें हुती।
तेंहवारा चे आखरी ङिओ जको खास ङिओ छै, ईशु भिला रेहती ते ऊंची अवाजी मां केहले, “अगर कुई तरसेले छै तां माये कनु आती कर पीयो।
ते ओणे ङेखले, कि आसमान खुलती गेला, ते हेक ठां बङी चादरी आलीकर चाहरी कूणा कनु लटकाले हुले, धरती सनु उतरे पले।
ओनु हेक इसड़ी अवाज सुणीली, “हे पतरस, ऊठ, मार ते खा।”
जिसे बेले मैं ओचे उपर ध्यान करला, तां ओचे मां धरती चे चऊं पग़्ग़ा आले ते जंगली ढौरे ते घिसकणे आली जींये ते आसमाना ची पखीयें ङेखली,
कांकि वाणे अविनाशी नरीकारा ची महिमा नु नाशवान इन्सान, ते पखीयां, ते ढौरा ते ढिड्डा भराणे चलणे आले जींया ची मूर्ति ची समानता बदलती ङिले।