“जिसे बेले लौक तम्हानु प्राथनाघरा ते हाकिमा ते अधिकारीया चे सामणे गेहती जाये, तां चिन्ता ना करजा कि अम्ही केस रीति लारे, जा का उत्तर ङिऊं, जा का किहुं।
पर मैं वानु केहले, ‘रोमियां मां इसड़ी रिति-रिवाज कोनी कि कुई बन्दे नु सजा ङेणे चे वास्ते सोंपती ङियो, जब तक आरोपीया नु दोष लावणे आले चे आमणे-सामणे भिले रेहती कर, ओ दोष जको ओचे उपर लाग़ला गेला ओचा उत्तर ङेणे चा मौका ना मिलो।’
ऐह वजह कनु दूर हुते हुले वी मैं तम्हानु ईं सब लिखे पला, कि ओठे मौजुद हुवणे उपर मनु प्रभु चे जरिये ङिला गेला अधिकार चा प्रयोग कठोर भाव लारे ना करना पड़ो। ऐ अधिकार चा मकसद बढोतरी करनी छै, ना कि नाश करने कोनी।
आपणे आप नु परखा कि विश्वास मां छिवा जा कोनी, आपणे आप नु जांचा। का तम्ही आपणे बारे मां ईं ना जाणा कि ईशु मसीह तम्चे मां छै? ना तां तम्ही जांच मां निक्कमे निकड़ले छिवा।
माया हा विचार तम्चे वास्ते ठीक छै, कांकि तम्ही माये दिला मां बसती गेले, ते माई कैद मां ते सुसमाचार चे वास्ते उत्तर ते प्रमाण ङेणे मां तम्ही सारे माये लारे अनुग्रह मां भईवाल छिवा।
