फरीसी खड़ा हुती कर आपणे मना मां यूं प्राथना करु लाग़ला, ‘हे नरीकार, मैं दुधा धन्यवाद करे पला, कि मैं नेरा बन्दा आलीकर अन्धेर करने आला, अन्यायी ते व्यभिचारी कोनी, ते ना ऐ चुंगी गेहणे आले चे बराबर छै।
अगर तम्ही संसारा चे हुवा हा तां, संसार तम्चे लारे प्रेम करियो। पर ऐ वजह कनु कि तम्ही संसारा चे कोनी ते मैं तम्हानु संसारा महु चुणती गेले। ऐवास्ते संसार तम्चे लारे बैर राखे।
माये केहणे ईं छै कि तम्चे इसड़े कुई विश्वासीया लारे जको व्यभिचारी, जा लोभी, जा मूर्तिपूजक, जा गाली काढ़णे आले, जा पियक्कड़, जा ठग़्ग़ हो तां ओचे लारे संगति ना करजा, बल्कि इसड़े इन्साना लारे खाणे वी ना खाजा।
ते वा अविश्वासीया चे वास्ते, जाई ब़ुध्दि नु ऐ संसारा चे ईश्वर ने यानिकि शैताना ने अन्धी करती नाखली, ताकि मसीह जको नरीकारा चा प्रतिरुप छै, कि ओचे तेजोमय सुसमाचार चे सोज़ले वांचे उपर ना चमको।
ताकि तम्ही भोले-भाले ते पवित्र बणती जावा। बल्ति टेढे ते हठीले लौका चे बीच नरीकारा ची निष्कलंक ऊलाद्ध बणती जावा। वांचे बीच मां तम्ही जीवन चा वचन चते हुले दुनिया मां तारा आलीकर चमकते ङिसा।