ऐवास्ते जब तक प्रभु ना आती जाओ, समय कनु पेहले कुई बाते चा न्यां ना करा, वे ही तां अन्धकार चीया लुकलीया बाता छी, जको सोज़ले मां ङिखाणी, ते मना चे मकसद प्रकट करी। तब नरीकारा चे तरफु हर-हेक ची बढ़ाई हुवी।
येही वजह मैं ऐ कैदखाने चे ङुखा नु चवे पला, पर शर्म ना करी, कांकि मैं ओनु जाये उपर मैं विश्वास करला, जाणे पला, ते मनु पक्के छै कि जको मनु सोंपला गेला ओ आखरी ङिओ तक रखवाली करी।
ते अम्ही अराधना सभा मां लगातार भेले हुवणे मां सुस्त ना हुती जऊं जिंवे कई हुती वी चुकले हेके ङुजे नु शाबास करते रिहा ते ऐ बारे मां होर वी ज्यादा गोढु हुती जावा, जिंवे कि तम्ही ङेखा ही पले, ओ ङिओ गोढु आता जाये।
पर प्रभु चा ङिओ चोरा आलीकर आती जई। ओ ङिओ आसमान बङी हड़बड़ाहट ची अवाजी लारे जता रिही ते सारीया चीजा तपती कर पिघलती जाये ते धरती ते विचे उपर चे सारे काम ब़लती जाये।
बल्ति मैं छोटे बङे सब मरला आला नु सिंहासन चे सामणे भिले आले ङेखले, ते किताबा खोड़लीया गेलीया, ते बल्ति हेक नेरी किताब खोड़ली गेली, यानि “जीवन ची किताब” ते जिंवे वां किताबा मां लिखले आले हुते, यूंही वांचे कामा चे अनुसार मरला आला चा न्यां करला गेला।