12 ထို့နောက် သိုးသူငယ်တော်သည် ဆဋ္ဌမတံဆိပ်ကို ဖွင့်သောအခါ မြီငလျင်ပြင်းစွာ လှုပ်လေ၏။ နီသည် အမွီးဖြင့်ရက်ထားသော လျှော်တေအဝတ်ကဲ့သို့ မည်းနက်လာ၏။ လတစ်ခုလုံးသည်လည်း သွီးကဲ့သို့ နီလာ၏။
“အို၊ ခေါရာဇိန်မြို့၊ သင်သည် အမင်္ဂလာဟိ၏။ အို၊ ဗက်ဇဲဒမြို့ သင်သည် အမင်္ဂလာဟိ၏။ သင်ရို့အား ငါ ပြခသော နိမိတ်လက္ခဏာတိကို တုရုနှင့် ဇိဒုန်မြို့၌သာ ငါ ပြခလျှင် ထိုမြို့သူမြို့သားများသည် ထိုကာလ၌ လျှော်တေအဝတ်ကို ဝတ်ကာ ပြာမှာ လူးလျက် မိမိရို့အပြစ်မှ နောင်တရကြောင်းကို ဖော်ပြကြလိမ့်မည်။
“ဤဒုက္ခကပ်ဆိုးကြီးကာလ ကုန်ဆုံးလားပြီးနောက် မကြာခင်မှာ နီကို မိုက်လားစီပြီးလျှင် လသည် မိမိ၏အလင်းရောင်ကို ပီးလိမ့်မည်မဟုတ်။ ကြယ်တိသည် အာကာပြင်မှ ကြွီကျကြပြီးလျှင် ကောင်းကင်တန်ခိုးများကို တုန်လှုပ်စီလိမ့်မည်။
လူတစ်မျိုးက တခြားလူမျိုးတစ်မျိုးကိုလည်းကောင်း နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံက အခြားတစ်နိုင်ငံကိုလည်းကောင်း ရန်ပြုလာကြလိမ့်မည်။ နီရာများစွာ၌ ငတ်မွတ်ခေါင်းပါးခြင်း၊ မြီငလျှင်လှုပ်ခြင်းတိ ဖြစ်လာလိမ့်မည်။
မွန်းတည့်ချိန်မှစ၍ မွန်းလွဲသုံးချက်တီးချိန်ထိတိုင်အောင် မြီကြီးတစ်ပြင်လုံး မှောင်မိုက်အတိ ဖြစ်လားလေ၏။
ယေသျှုကို စောင့်ကြည့်နိန်ကြသော တပ်မှူးနှင့်တကွ ရောမစစ်သားများသည် ငလျှင်လှုပ်ခြင်းမှစ၍ ဖြစ်ပျက်သမျှအားလုံးကို မြင်တွိ့ကြသည့်အခါ ကြောက်ရွံ့တုန်လှုပ်ကြပြီးလျှင် “ယေသျှုသည် ဘုရားသခင်၏သား အမှန်ပင် ဖြစ်သည်” ဟု ဝန်ခံပြောဆိုကြ၏။
ထိုနီရာ၌ ပြင်းထန်သော မြီငလျင်တစ်ခု လှုပ်လေ၏။ အကြောင်းမူကား ထာဝရဘုရား၏ကောင်းကင်တမန် တစ်ပါးသည် ကောင်းကင်မှ ဆင်းလာ၍ သင်္ချိုင်းဂူ၌ ပိတ်ထားသော ကျောက်တုံးကို လှိမ့်ဖယ်၍ ထိုကျောက်တုံးထက်တွင် ထိုင်လေ၏။
မွန်းတည့်အချိန်မှ စ၍ မွန်းလွဲသုံးနာရီတိုင်အောင် မြီကြီးတစ်ပြင်လုံး၌ မှောင်မိုက်အတိ ဖြစ်လေ၏။
ထိုခဏ၌ ငလျင်ပြင်းထန်စွာ လှုပ်သဖြင့် မြို့၏ ဆယ်ပုံတစ်ပုံ ပျက်စီး၍ လူပေါင်း ၇,၀၀၀ သီဆုံးကြကုန်၏။ ကြွင်းကျန်သော သူရို့သည် ထိတ်လန့်လျက် ကောင်းကင်ဘုံသျှင် ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်ကို ချီးကြူးကြကုန်၏။
ထို့နောက် လျှပ်စစ်ပြက်ခြင်း၊ အသံမြည်ခြင်း၊ မိုးကြိမ်းခြင်း၊ ငလျင်ပြင်းစွာလှုပ်ခြင်းများ ဖြစ်လေ၏။ လူသားမျိုးနွယ်ကို ဖန်ဆင်းကတည်းမှစ၍ ဤမျှလောက် ပြင်းထန်သော ငလျင်လှုပ်ခြင်း မဟိဖူးခပေ။
ထို့နောက် စတုတ္ထ ကောင်းကင်တမန်သည် မိမိ၏ခွက်ဖလားကို နီထက်သို့ သွန်ချလိုက်၏။ ထိုအခါ နီသည် လူတိအား အပူဟိန်ဖြင့် လောင်ကျွမ်းစီနိုင်သောအခွင့်ကို ရလေ၏။
စတုတ္ထကောင်းကင်တမန်သည် မိမိကိုင်ထားသော တံပိုးခရာကို မှုတ်လိုက်သောအခါ နီ၏ သုံးပုံတစ်ပုံ၊ လ၏ သုံးပုံတစ်ပုံ၊ ကြယ်တာယာများ၏ သုံးပုံတစ်ပုံသည် ကြတ်၍ ၎င်းရို့၏ အလင်းသည် သုံးပုံတစ်ပုံ မိုက်လားလေ၏။ နိ့၏ သုံးပုံတစ်ပုံ၊ ည၏ သုံးပုံတစ်ပုံသည်လည်း အလင်း မရကြ။
ထို့နောက် ကောင်းကင်တမန်သည် နံ့သာပေါင်းကို ထည့်ပူဇော်သည့် ရွှီခွက်ကို ယူပြီးလျှင် ယဇ်ပလ္လင်မှ မီးကိုထည့်၍ မြီကြီးထက်သို့ ပစ်ချလိုက်၏။ ထိုအခါ မိုးခြိမ်းခြင်း၊ အသံမြည်ခြင်း၊ လျှပ်ပြက်ခြင်း၊ မြီငလျင်လှုပ်ခြင်းများ ဖြစ်ပေါ်လာလေ၏။