16 ထို့နောက် ဝိညာဉ်ရို့သည် သျှင်ဘုရင်ရို့အား ဟေဗြဲဘာသာအားဖြင့် အာမဂေဒုန်ဟု နာမည်တွင်သော အရပ်သို့ ခေါ်ဆောင်စုရုံးစီကြ၏။
ပိလတ်သည်လည်း ထိုစကားသံကို ကြားသောအခါ ယေသျှုကို အပြင်သို့ ထုတ်လာပြီးမှ ဟေဗြဲဘာသာစကားဖြင့် “ဂဗ္ဗသ” ဟု ခေါ်သည့် ကျောက်ပြား စင်္ကြံ၌ ဟိသော တရားပလ္လင်ထက်တွင် ထိုင်တော်မူ၏။
ကိုယ်တော်သည် မိမိလက်ဝါးကပ်တိုင်ကို မိမိကိုယ်တိုင် ထမ်းရွက်ကာ “ဦးဂေါင်းခွံအရပ်” ဟု ခေါ်တွင်ကြသော အရပ်သို့ ထွက်လာကြ၏။ ထိုအရပ်ကို ဟေဗြဲဘာသာအားဖြင့် ဂေါလဂေါသ ဟု ခေါ်ကြ၏။
ယေရုဆလင်မြို့၌ ဟိသော သိုးတန်းခါးနားတွင် ရီကန်တစ်ကန် ဟိ၏။ ထိုရီကန်အား ဆင်ဝင်ငါးခုဖြင့် ကာရံထားပြီး ဟေဗြဲဘာသာစကားအားဖြင့် ဗေသေသဒ ဟု ခေါ်ဆို၏။
ထိုအခါ အကျွန်ရို့အားလုံးသည် မြီထက်တွင် လဲကျလားပြီးနောက် ‘သျှောလု၊ သျှောလု ဇာကြောင့် ငါ့ကို ညှည်းဆဲသနည်း။ တုတ်ချွန်ကို ခြီနှင့် ကျောက်လျှင် ခက်လှ၏’ ဟူ၍ ဟေဗြဲဘာသာအားဖြင့် ပြောသောစကားသံကို အကျွန်သည် ကြားရ၏။
သူရို့သည် သိုးသူငယ်တော်ကို စစ်တိုက်ကြလိမ့်မည်။ ထိုသူသည် အသျှင်တကာရို့၏ အသျှင်၊ ဘုရင်တကာရို့၏ ဘုရင်ဖြစ်တော်မူသောကြောင့် သူရို့ကို နှိမ်နင်းတော်မူလိမ့်မည်။ ကိုယ်တော်နှင့်အတူ ဟိသောသူရို့သည်လည်း ခေါ်ယူတော်မူခြင်း ခံရသောသူ၊ ရွီးကောက်ခြင်း ခံရတော်မူသောသူ၊ သစ္စာဟိသောသူရို့ ဖြစ်ကြ၏” ဟု ဆို၏။
သူရို့၏ ဘုရင်ကား တွင်းနက်ကြီးကို အုပ်စိုးသော ကောင်းကင်တမန်ဖြစ်၏။ သူ၏နာမည်ကား ဟေဗြဲဘာသာ စကားအားဖြင့် အဗဒ္ဒုန်ဟူ၍ လည်းကောင်း၊ ဟေလသဘာသာအားဖြင့် အပေါလျုန်ဟူ၍ လည်းကောင်းဖြစ်၏။ အပေါလျုန်၏ အနက်မှာ “ဖျက်ဆီးသူ” ဟူ၍ ဖြစ်သတည်း။