42 ထိုသို့ မိန့်တော်မူပြီးနောက် သူငယ်မသျှေသည် ချက်ချင်းထ၍ လမ်းလျှောက်လေ၏။ ထိုသူငယ်မသျှေကား တစ်ဆယ့်နှစ်နှစ် သမီးအရွယ် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ လူရို့သည် အလွန်အံ့သြကြ၏။
ထိုအခြင်းအရာကို တွိ့မြင်သောသူရို့သည် မိန်းမောတွေဝေ၍ “ဤချင့်ကား ဇာသို့နည်း။ ဤဆုံးမခြင်းမျိုးက ဇာပိုင်မျိုးနည်း။ အာဏာဖြင့် အမိန့်ပီးသည်နှင့် ဝိညာဉ်ဆိုးရို့ နားထောင်ကြ၏” ဟု အချင်းချင်း ပြောဆိုနိန်ကြ၏။
ထိုအခါ သူရို့သည် အလွန်ကြောက်လန့်၍ “ဤလူကား ဇာပိုင်လူလဲ၊ လီနှင့်လှိုင်းတောင်မှ ဤလူ၏ အမိန့်ကို လိုက်နာကြ၏” ဟု အချင်းချင်း ပြောဆိုနိန်ကြ၏။
ကိုယ်တော်သည် သူငယ်မသျှေ၏ လက်ကိုဆုပ်ကိုင်ကာ “တလိသကုမိ” ဟု မိန့်တော်မူ၏။ အနက်ကား “မိန်းမငယ် ထလော၊ ငါ ဆို၏” ဟု ဆိုလိုသတည်း။
ကိုယ်တော်ကလည်း ထိုအမှုအရာကို မည်သူ့ကိုမျှ မပြောစီခြင်းငှာ ထိုသူရို့အား တင်းကြပ်စွာမိန့်တော်မှုပြီးလျှင် “ဤသူငယ်မသျှေကို စားစာရာ တစ်စုံတစ်ခု ကျွေးလော့” ဟု မိန့်တော်မူ၏။
ထို့နောက် ကိုယ်တော်သည် တပည့်တော်ရို့ဟိရာ၊ လောင်းထက်သို့ တက်တော်မူလျှင် လီသည် ငြိမ်းလေ၏။ ထိုသူရို့လည်း လွန်စွာအံ့သြကြ၏။
ထိုအဖြစ်အပျက်၊ အကြောင်းအရာများကို ကြားရသောသူရို့သည် လွန်စွာအံ့သြကြလျက် “ကိုယ်တော်သည် ခပ်သိမ်းသော အမှုအရာများကို လျောက်ပတ်စွာ ပြုတော်မူယာ။ နားမကြားသော သူတိကို ကြားစီတော်မူပြီး၊ စကားအသော သူတိကိုလည်း စကားပြောနိုင်စီ၏” ဟု ပြောဆိုကြ၏။