7 ထို့ကြောင့် ဘုရင်မင်းကြီးသည် လွန်စွာစိတ်ဆိုးလျက် သူ၏ စစ်တပ်ကို စီရွှတ်၍ ထိုလူသတ်သမားတိကို သတ်ဖြတ်ပြီးလျှင် သူရို့၏ မြို့ကိုလည်း မီးတိုက်ပစ်လိုက်လေ၏။
တခြားလူတိက အခိုင်းအစီတိကို ဖမ်းဆီး၍ ထုထောင်းကာ သတ်ဖြတ်ကြ၏။
ထိုအခါ ဘုရင်မင်းကြီးက အခိုင်းအစီကျွန်တိကို ခေါ်ပြီးလျှင် ‘ငါ၏ မင်္ဂလာပွဲသည် အဆင်သင့် ဖြစ်နိန်ပြီ သို့သော်လည်း ငါ ဖိတ်ထားသောသူတိသည် မင်္ဂလာပွဲသို့ လာရောက်ခြင်းငှာ မထိုက်တန်။
ထိုမှတစ်ပါး ဘုရင်အဖြစ် ငါ၏ အုပ်ချုပ်မှုကို မခံလိုသော ငါ၏ရန်သူတိကို ငါ့ရှိ့တွင် ယူလာ၍ အသီသတ်လိုက်ကြလော့’ ဟု စီရင်တော်မူသည်” ဟု မိန့်တော်မူ၏။
ထိုအချိန်၌ ယုဒပြည်၌ဟိသော လူတိက တောင်ထက်သို့ ဗြီးကြစီ။ မြို့ထဲ၌ ဟိနိန်သော လူရို့သည် မြို့ပြင်ကို ထွက်လားစီ။ တောရွာ၌ ဟိနိန်ကြသောသူသည် မြို့ထဲကို မဝင်စီကတ်ကေ့။
လူတချို့သည် ဒါးဖီးနှင့် သီရပြီးလျှင် တချို့က သုံးပန်းအဖြစ် အတိုင်းတိုင်းအပြည်ပြည်သို့ ဖမ်းလားခြင်း ခံရလိမ့်မည်။ တစ်ပါးအမျိုးသားရို့သည် မိမိရို့အချိန်ကာလ ပြည်စုံသည်အထိ ယေရုဆလင်မြို့ကို နင်းခြီကြလိမ့်မည်။
တခြားလူမျိုးတိ ကယ်တင်ခြင်းရခြင်းငှာ ငါရို့ဟောပြောသည်ကိုပင် တားဆီးရန် ကြိုးစားကြ၏။ ထိုနည်းအတိုင်း သူရို့သည် မိမိရို့၏အပြစ်များ ပြည့်စုံစီခြင်းငှာ အစဉ်မလပ် ကျူးလွန်လျက်ဟိကြ၏။ သို့ဖြစ်၍ နောက်ဆုံး၌ ဘုရားသခင်၏ အမျက်တော်သည် သူရို့၌ ကျရောက်လေ၏။