40 ကိုယ်တော်နှင့်အတူ ဟိနိန်သော ဖာရိယှဲတချို့သည် စကားတော်ကို ကြားရသဖြင့် “ငါရို့ကလည်း မျက်စိကန်းနိန်သောသူတိ ဖြစ်ကြသည်ဟု ဆိုလိုသလော” ဟု ပြောဆိုမိန်းမြန်းကြ၏။
ထိုသူရို့ကလည်း “သင်သည် မွီးရာပါအပြစ်နှင့် ကြီးပြင်းလာသူ ဖြစ်လျက်ပင် — ငါရို့ကို ဆုံးမခြင်းငှာ ကြိုးစားနိန်ပါသည်တကား” ဟု ဆို၍ တရားဇရပ်မှ နှင်ထုတ်ကြ၏။
ယေသျှုက “သင်ရို့သည် မျက်စိကန်းသောသူရို့ ဖြစ်သည်ဟုဆိုလျှင် အပြစ်ဟိသည်မဟုတ်။ အဂုကား သင်ရို့က ‘ငါရို့ မျက်စိမြင်ပါ၏’ ဟု ဆိုသည့်အတွက်ကြောင့် သင်ရို့၌ အပြစ်၌ ဟိနိန်တုန်းပင်ဖြစ်သည်” ဟု မိန့်တော်မူ၏။
‘ငါသည် ချမ်းသာကြွယ်ဝ၏။ ငါလိုသမျှအားလုံး ငါ၌ ဟိ၏’ ဟု သင်ဆို၏။ သို့ရာတွင် မိမိ၌ ဇာလောက် အတိဒုက္ခဖြစ်ခြင်း၊ သနားစရာကောင်းခြင်း၊ ဆင်းရဲခြင်း၊ မျက်စိကန်းခြင်း၊ အဝတ်အချည်းစည်းဖြစ်ခြင်း ဟိနိန်သည်ကို သင်သည် မသိပါတကား။