20 ကိုယ်တော်သည် ဤစကားတော်များကို ဗိမာန်တော်၏ အလှူခံသေတ္တာထားရာ အခန်း၌ ဟောပြောတော်မူ၏။ သို့သော် ကိုယ်တော်၏အချိန် မရောက်သိမ့်သောကြောင့် မည်သူမျှ ကိုယ်တော့်ကို မဖမ်းဆီးကြ။
ထိုအချိန်တွင် ယေသျှုသည် လူအုပ်ကြီးကို မိန့်တော်မူသည်မှာ “သင်ရို့သည် ငါ့အား ဓါးပြ တစ်ယောက်ကို ဖမ်းသကဲ့သို့ တုတ်၊ ဓါး၊ လက်နက်များ ကိုင်ဆောင်လျက် ဖမ်းဆီးရန် ရောက်လာကြသလော။ ငါသည် နိ့တိုင်း ဗိမာန်တော်၌ ထိုင်လျက် သွန်သင်ဆုံးမနိန်သောအခါ သင်ရို့ ငါ့ကို လာ၍ မဖမ်းကတ်ပါကား။
ယဇ်ပုရောဟိတ်အကြီးအကဲတိသည် ယင်းငွီဒင်္ဂါးတိကို ကောက်ယူပြီးလျှင် “ဤကား သွီးစွန်းသောငွီဖြစ်သောကြောင့် ဗိမာန်တော်၏ဘဏ္ဍာငွီထဲသို့ ထည့်လိုက်လျှင် ငါရို့၏ ပညတ်တရားနှင့် ဆန့်ကျင်၏” ဆိုကြ၏။
ယေသျှုသည် ဗိမာန်တော်၏ အလှူခံသေတ္တာအနားတွင် ထိုင်လျက်၊ သေတ္တာထဲသို့ ဖေသာဒင်္ဂါး ထည့်ဝင်လှူဒါန်းကြသည်ကို ကြည့်ရှုလျက် နိန်တော်မူ၏။ ဖေသာဒင်္ဂါး ရတတ်သောသူရို့သည် များစွာ ထည့်ဝင်လှူဒါန်းကြ၏။
ထိုအခါ ကိုယ်တော်က တပည့်တော်ရို့ကို ခေါ်၍ “‘ဤဆင်းရဲသော မုဆိုးမသည် ဗိမာန်တော်၏ အလှူခံသေတ္တာထဲတွင် ထည့်ဝင်လှူဒါန်းကြသော လူအပေါင်းရို့ထက် သာ၍ လှူဒါန်းခယာ’ ဟု သင်ရို့အား ငါအမှန် ဆို၏။
ကျမ်းတတ်ဆရာများနှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်အကြီးအကဲရို့သည် မိမိရို့အား ရည်ညွှန်း၍ ဤပုံဥပမာဖြင့် မိန့်တော်မူကြောင်းကို သိကြသဖြင့် ယေသျှုကို ဖမ်းဆီးကြရန် ရှာကြံလေ၏။ သို့သော်လည်း လူတိကို ကြောက်ကြ၏။
ယေသျှုသည် မျှော်ကြည့်သောအခါ ချမ်းသာသောသူများသည် ဗိမာန်တော်၏ ဘဏ္ဍာတိုက်ထဲသို့ ထည့်ဝင်နိန်ကြသည်ကို မြင်တော်မူ၏။
ထိုအခါ သူရို့သည် ယေသျှုကို ဖမ်းဆီးရန် ကြိုးစားကြပြန်၏။ သို့ရာတွင် ကိုယ်တော်သည် သူရို့လက်မှ လွတ်မြောက်၍ ထွက်ကြွတော်မူ၏။
ယေသျှုကလည်း “မယ်တော်၊ ဇာအမှုကို ပြုရမည်ကို ငါ့အား မပြောပါကေ့။ ငါ့အချိန်မရောက်သိမ့်” ဟု မိန့်တော်မူ၏။
ထိုပွဲကျင်းပသောကာလ ထက်ဝက်ခန့်မျှ ရောက်လာသောအခါ ယေသျှုသည် ဗိမာန်တော်သို့ ကြွ၍ စတင်ဟောပြောသွန်သင်လျက် နိန်တော်မူ၏။
ထို့နောက် ထိုသူရို့သည် ကိုယ်တော်အား ဖမ်းဆီးခြင်းငှာ အခွင့်ရှာကြ၏။ သို့သော် အချိန်မကျသိမ့်သောကြောင့် တစ်ဦးတစ်ယောက်ကမှ မဖမ်းဆီးနိုင်ကြ။
လူတချို့သည် ကိုယ်တော့်ကို ဖမ်းဆီးလိုကြ၏။ သို့သော်လည်း ကိုယ်တော့်ကို ဇာသူမျှ မဖမ်းဆီးကြပေ။
ထိုပွဲသို့ သင်ရို့ လားကြလော့။ ငါမူကား မလား။ အကြောင်းမူကား ငါ၏အချိန် မရောက်သိမ့်သောကြောင့် ဖြစ်၏” ဟု ညီတော်များအား မိန့်တော်မူလေ၏။
နောက်တစ်နိ့ မိုးထက်စောစော ဗိမာန်တော်သို့ ပြန်ကြွလာသောအခါ လူအပေါင်းရို့သည် အထံတော်သို့ စုရုံးလာကြ၏။ ကိုယ်တော်သည် ထိုင်တော်မူ၍ လူအပေါင်းရို့အား ဟောပြောသွန်သင်တော်မူ၏။
ထိုအခါ သူရို့သည် ကိုယ်တော့်အား ပစ်ရန် ကျောက်ခဲများကို ကောက်ယူကြ၏။ သို့သော်လည်း ယေသျှုသည် တိမ်းယှောင်၍ ဗိမာန်တော်မှ ထွက်လားတော်မူ၏။