31 ထိုအချိန်အတောအတွင်း၌ တပည့်တော်ရို့က “ဆရာ၊ စားစရာတစ်ခုခုကို သုံးဆောင်ပါလော့” ဟု ယေသျှုအား တောင်းပန်လေ၏။
သူရို့သည် လူစည်ကားရာအရပ်၌ ရိုသီစွာဖြင့် နှုတ်ဆက်ခြင်းကိုလည်းကောင်း ‘အသျှင်ဘုရား’ ဟူ၍ ခေါ်ဝေါ်ခြင်းကိုလည်းကောင်း အလွန် နှစ်သက်ကြ၏။
သို့ရာတွင် သင်ရို့သည် ‘ဆရာ’ ဟူ၍ ခေါ်ဝေါ်ခြင်းကို မခံကတ်ကေ့၊ အကြောင်းမူကား သင်ရို့အားလုံးသည် ညီအစ်ကိုတိ ဖြစ်ကြ၏၊ သင်ရို့တွင် ဆရာ ဟူ၍ တစ်ဆူတည်းသာ ဟိ၏။
ထိုအချိန်တွင် ကိုယ်တော့်ကို သစ္စာဖောက်မည့်သူတစ်ယောက်ဖြစ်သော ယုဒက “အသျှင်ဘုရား၊ ကိုယ်တော်သည် အကျွန့်ကို ဆိုလိုခြင်း မဟုတ်သည်မှာ သေချာပါ၏လော” ဟု မိန်းလျှောက်၏။ ယေသျှုက “သင်ပြောသည့်အတိုင်း ဖြစ်၏” ဟု မိန့်တော်မူ၏။
ချက်ချင်း ယေသျှုပါးသို့ ရောက်လာ၍ ယုဒက “အသျှင်ဘုရား၊ သာလီစွပါ” ဟု နှုတ်ဆက်ပြီး ကိုယ်တော့်ကို နမ်း၏။
ပေတရုသည် သတိရ၍ “ဆရာ၊ ကြည့်တော်မူပါ၊ ကိုယ်တော် ဒဏ်ခတ်ခသော သဖန်းပင်သည် ညှိုးနွမ်းခြောက်သွိ့လားခယာ” ဟု လျှောက်ထား၏။
ယုဒသည် ရောက်လာလျှင် ချက်ချင်းပင် ယေသျှု အပါးသို့ ကပ်၍ “ဆရာ” ဟု ဆိုလျက် ကိုယ်တော့်ကို နမ်းလေ၏။
ထိုအခါ ပေတရုက ယေသျှုအား၊ “ဆရာ၊ ဤအရပ်၌ နီဖို့ကောင်းပါ၏။ ယင်းကြောင့် အသျှင်ဖို့ တဲတစ်ဆောင်၊ မောသျှေအဖို့ တဲတစ်ဆောင်နှင့် ဧလိယအဖို့ တဲတစ်ဆောင်၊ တဲသုံးဆောင်ကို အကျွန်ရို့ဆောက်ပါရစီ” ဟု လျှောက်လေ၏။
ယေသျှုသည် နောက်တော်သို့ လှည့်၍ ထိုသူရို့သည် နောက်မှ လိုက်နိန်သည်ကို မြင်တော်မူလျှင် “သင်ရို့ ဇာအရာကို ရှာဖွီနိန်ကြသနည်း” ဟု မိန်းတော်မူ၏။ ထိုသူရို့ကလည်း “ရဗ္ဗိ၊ ကိုယ်တော်သည် ဇာမှာနီတော်မူသနည်း” ဟု မိန်းလျှောက်ကြ၏။ ရဗ္ဗိ၏ အနက်ကား “ဆရာ” ဟူ၍ဖြစ်၏။
နာသနေလကလည်း “ဆရာ၊ ကိုယ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏သားတော် ဖြစ်ပါ၏။ ဣသရေလလူမျိုးရို့၏ ဘုရင်ဖြစ်ပါ၏” ဟု လျှောက်လေ၏။
တပည့်တော်ရို့ကလည်း “ဆရာ၊ ယုဒလူတိက ဆရာကို မကြာသိမ့်သောအချိန်က ကျောက်ခဲနှင့် ပစ်ခြင်းငှာ အကြံဟိကြသည်ဖြစ်၍ ထိုအရပ်သို့ ပြန်ကြွဦးမည်လော” ဟု မိန်းလျှောက်ကြလျှင်၊
သူသည် ညဉ့်အခါ ကိုယ်တော့်ထံသို့ လာ၍ “ဆရာ၊ ကိုယ်တော်သည် ဘုရားသခင် စီရွှတ်တော်မူသော ဆရာတစ်ပါး ဖြစ်ကြောင်းကို အကျွန်ရို့ သိကြပါ၏။ ကိုယ်တော်ပြတော်မူသော နိမိတ်လက္ခဏာတိကို ဘုရားသခင်အတူ မပါဟိလျှင် မည်သူမျှ ပြနိုင်မည်မဟုတ်ပါ” ဟု လျှောက်လေ၏။
ထို့ကြောင့် သူရို့သည် ယောဟန်ထံသို့ လာ၍ “ဆရာ၊ ယော်ဒန်မြစ် အရှိ့ဖက်ကမ်းမှာ ဆရာနှင့်အတူ နီခဖူးသော သူတစ်ယောက်ကို မှတ်မိပါသလော။ ထိုသူ၏အကြောင်းကို ဆရာပြောပြခဖူး၏။ ထိုသူသည် အဂု လူတိကို ဗတ္တိဇံပီးနိန်ယာ။ လူတိလည်း ထိုသူ့ထံသို့ လားနိန်ကြယာ” ဟု လျှောက်ကြ၏။
ထို့ကြောင့် လူရို့သည် မြို့မှ ထွက်လာကြကာ ယေသျှုထံပါးသို့ လာကြ၏။
သို့ရာတွင် ကိုယ်တော်က “သင်ရို့ မသိသောအစာကို ငါသုံးဆောင်ပြီးယာ” ဟု မိန့်တော်မူ၏။
လူအပေါင်းရို့သည် အိုင်တစ်ဖက် ကမ်း၌ ယေသျှုကို တွိ့မြင်ကြသောအခါ သူရို့က “ဆရာ၊ ဇာအချိန်ကပင် ဤအရပ်သို့ ကြွလာတော်မူသနည်း” ဟု မိန်းလျှောက်ကြ၏။
တပည့်တော်ရို့က “ဆရာ၊ ဤသူသည် ဇာသူ့အပြစ်ကြောင့် မွီးရာပါ မျက်စိကန်းရသနည်း။ မိမိအပြစ်ကြောင့် ဖြစ်သလော၊ မိဘတိအပြစ်ကြောင့် ဖြစ်သလော” ဟု မိန်းလျှောက်ကြ၏။