2 ထိုမာရိကား သခင်ဘုရား၏ ခြီတော်ထက်မာ ဆီမွှီးလောင်း၍ မိမိ၏ဆံပင်နှင့် သုတ်ပီးသူဖြစ်၏။ ဖျားနာနိန်သော လာဇရုသည် သူမ၏မောင် ဖြစ်၏။
ယေသျှုသည် ဗေသနိရွာ၌ အရီပြားရောဂါ ခံစားခဖူးသော သျှိမုန်၏အိမ်၌ အစားအစာသုံးဆောင်နိန်တော်မူစဉ်၊ မိန်းမတစ်ယောက်သည် အလွန်အဖိုးထိုက်သော နာဒုဆီမွှီးအစစ်နှင့်ပြည့်သော ကျောက်ဖြူဘူးကို ခွဲ၍ ယေသျှု၏ဂေါင်းထက်မှာ သွန်းလောင်းလေ၏။
သခင်ဘုရားသည် ထိုမိန်းမကိုမြင်သောအခါ အလွန် သနားသောစိတ်ဟိတော်မူ၍၊ “မငိုကေ့” ဟု သူမအား မိန့်တော်မူ၏။
သူရို့ကို သခင်ဘုရားထံသို့ ရွှတ်၍ “ကိုယ်တော်သည် ဗတ္တိဇံယောဟန်ပြောသည့် ကြွလာတော်မူမည့်သူလား၊ ယေပိုင်မဟုတ်ကေ အခြားပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးကို စောင့် နိန်ရအုံးမည်လော” ဟု မိန်းလျှောက်စီ၏။
မာသက ယေသျှုအား၊ “အသျှင်၊ အသျှင်သာ ဤနီရာ၌ ဟိမည်ဆိုလျှင် အကျွန့်မောင် သီဆုံးလိမ့်မည် မဟုတ်ပါ။
ညီအစ်မနှစ်ယောက်ရို့က “အသျှင်၊ အသျှင်ချစ်တော်မူသောသူသည် ဖျားနာနိန်ပါ၏” ဟု ယေသျှုထံတော်သို့ သတင်းပို့လိုက်ကြ၏။
မာရိသည် ယေသျှုဟိရာအရပ်သို့ ရောက်သောအခါ ကိုယ်တော့်ကို မြင်သဖြင့် ရှိ့တော်၌ ပျပ်ဝပ်လျက် “အသျှင်၊ အသျှင်သာ ဤအရပ်၌ ဟိတော်မူခလျှင် အကျွန့်မောင် သီရမည်မဟုတ်ပါ” ဟု လျှောက်လေ၏။
ထိုအခါ မာရိသည် အလွန်တန်ဖိုးကြီးသော နာဒုဆီမွှီးစစ်စစ် နှစ်ဆယ်ကျပ်သားကို ယူ၍ ယေသျှု၏ ခြီတော်ကို လောင်းချပြီးနောက် မိမိဆံပင်ဖြင့် သုတ်လေ၏။ ဆီမွှီး၏အနံ့သည် တစ်အိမ်လုံးကို မွှီးကြိုင်လေ၏။
သင်ရို့က ငါ့ကို ဆရာ ဟူ၍လည်းကောင်း၊ အသျှင် ဟူ၍လည်းကောင်း ခေါ်တတ်ကြ၏။ အကြောင်းမူကား၊ သင်ရို့ ခေါ်သည်မှာ ဟုတ်မှန်သည်ဖြစ်၍ လျောက်ပတ်ပေ၏။
ငါကား သင်ရို့၏ ဆရာဖြစ်သကဲ့သို့ သင်ရို့၏သခင်ဘုရားလည်း ဖြစ်လျက်နှင့်ပင် သင်ရို့ခြီကို ဆီးပီး၏။ ထို့ကြောင့် သင်ရို့လည်း အချင်းချင်းခြီကို ဆီးပီးကြလော။