46 နာသနေလကလည်း “နာဇရက်မြို့က ကောင်းသောအရာ တစ်စုံတစ်ခု ထွက်နိုင်သလော” ဟု မိန်းလျှင်၊ ဖိလိပ္ပုက “လာ၍ ကြည့်ပါ” ဟု ဖြေလေ၏။
ဖိလိပ္ပု၊ ဗာသောလမဲ၊ သောမ၊ အခွန်ကောက်ခံသူ မဿဲ၊ အာလဖဲ၏သား ယာကုပ် နှင့် သဒ္ဒဲ၊
နာဇရက်ဟုခေါ်သော မြို့တစ်မြို့တွင် နီထိုင်လေ၏။ ထို့ကြောင့် “ကိုယ်တော်အား နာဇရက်မြို့သားဟု ခေါ်ဝေါ်ကြလိမ့်မည်” ဟူသော ပရောဖက်တိအားဖြင့် ဟောထားခသောစကားသည် ပြည့်စုံခြင်းသို့ ရောက်လေ၏။
“ထိုမှတစ်ပါး မှန်သောအမှုကိုပြုရန် ဇာကြောင့် သင်ရို့ကိုယ်တိုင် မဆင်ခြင်ကြသနည်း။
ဖိလိပ္ပုသည် ဗက်ဇဲဒမြို့သား ဖြစ်၏။ ထိုမြို့သည် အန္ဒြေနှင့် ပေတရုရို့ နီထိုင်ရာမြို့ ဖြစ်သတည်း။)
ဖိလိပ္ပုသည်လည်း နာသနေလအား တွိ့လျှင် “မောသျှေ၏ ပညတ်ကျမ်းနှင့် ပရောဖက်ကျမ်းများတွင် ရီးသားဖော်ပြထားသူကို အကျွန်ရို့ တွိ့ရယာ။ ထိုသူသည် နာဇရက်မြို့မှ ယောသပ်၏သား ယေသျှုဖြစ်၏” ဟု ဆို၏။
သူရို့သည် ဂါလိလဲပြည် ဗက်ဇဲဒမြို့သားဖြစ်သူ ဖိလိပ္ပုထံသို့ လားကြ၍ “ဆရာ၊ အကျွန်ရို့သည် ယေသျှုကို မြင်ချင်ပါ၏” ဟု တောင်းဆိုကြ၏။
ဖိလိပ္ပုက “အသျှင်၊ ခမည်းတော်ဘုရားကို အကျွန်ရို့အား ပြတော်မူပါ။ ထိုသို့ ပြတော်မူလျှင် အကျွန်ရို့အလို ပြည့်စုံပါမည်” ဟု လျှောက်လေ၏။
“အကျွန် ပြုလုပ်ခသောအရာများကို ပြန်ပြောပြနိန်သောသူအား လာ၍ ကြည့်ကြလော့။ ထိုသူသည် မေသျှိယ ဖြစ်နိုင်မည်လော” ဟု ပြောလေ၏။
ယေသျှုသည် လှည့်ပတ်ကြည့်ပြီး များစွာသော လူပရိသတ်ရို့သည် မိမိထံသို့ လာနိန်ကြသည်ကို မြင်လေ၏။ ထိုအခါ ယေသျှုသည် ဖိလိပ္ပုအား “ဤလူတိအားလုံးအဖို့ လုံလောက်အောင် ကျွေးခြင်းငှာ အစားအစာများကို ဇာမှာ ဝယ်လို့ ရပါဖို့လဲ” ဟု မိန်းတော်မူ၏။
ဖိလိပ္ပုကလည်း “လူတစ်ယောက်စီကို အစားအစာ တစိကေချေလောက်သာ ပီးမည်ဆိုလျှင်ပင် ငွီဒင်္ဂါးပြား ၂၀၀ အဖိုးနှင့် မလောက်ပါ” ဟု လျှောက်လေ၏။
ထိုသူရို့ကလည်း “သင်သည်လည်း ဂါလိလဲပြည်သား ဖြစ်သလော။ ကျမ်းစာတော်မြတ်ကို လေ့လာကြည့်ပါ၊ ဂါလိလဲပြည်က ဇာပရောဖက်မျှ မပေါ်ထွန်းဖူးသည်ကို သင်သိလိမ့်မည်” ဟု ဆိုကြ၏။ [
သို့ရာတွင် ထိုပရောဖက်ပြုချက်များကို စစ်ဆေးပြီးလျှင် ကောင်းသောအရာများကို ဆုပ်ကိုင်၍၊