17 သို့ဖြစ်၍ မည်သူမဆို ကောင်းသောအမှုကို လုပ်သင့်သည်ဟု သိသော်လည်း၊ မလုပ်သောသူသည် အပြစ်ဖြစ်၏။
ဤစကားကို သင်ရို့ အဂု သိကြပြီ။ သိသည်အတိုင်းကျင့်လျှင် မင်္ဂလာ ဟိကြလိမ့်မည်။
ငါသည် ကြွလာ၍ သူရို့ကို မဟောပြောခလျှင် သူရို့၌ အပြစ်ဟိကြလိမ့်မည် မဟုတ်။ သို့ရာတွင် အဂုအခါ သူရို့သည် မိမိရို့၏အပြစ်ကို ဝှက်၍ မထားနိုင်ကြ။
ယေသျှုက “သင်ရို့သည် မျက်စိကန်းသောသူရို့ ဖြစ်သည်ဟုဆိုလျှင် အပြစ်ဟိသည်မဟုတ်။ အဂုကား သင်ရို့က ‘ငါရို့ မျက်စိမြင်ပါ၏’ ဟု ဆိုသည့်အတွက်ကြောင့် သင်ရို့၌ အပြစ်၌ ဟိနိန်တုန်းပင်ဖြစ်သည်” ဟု မိန့်တော်မူ၏။
ထိုသို့သော ကျင့်သောသူရို့သည် သီပြစ်ကို ခံထိုက်သည်ဟု ဘုရားသခင်၏ပညတ်တရားက မိန့်မှာထားသည်ကို သူရို့သည် သိလျက်ပင်၊ ကိုယ်တိုင် ကျင့်ကြသည်သာမက ထိုသို့ ကျင့်သောသူတိကိုလည်း အားပီးအားမြှောက် ပြုလျက်ဟိကြ၏။
သို့ရာတွင် ကောင်းမြတ်သောအရာသည် ငါအား သီခြင်းတရားသို့ ပို့ဆောင်နိန်သလား။ ထိုသို့ မဟုတ်။ အပြစ်တရားသည် မိမိ၏ပကတိသဘောကို ထင်ရှားစီခြင်းငှာ ကောင်းမြတ်သောအရာကို အသုံးချကာ ငါအား သီခြင်းသို့ ပို့ဆောင်နိန်၏။ ထို့ကြောင့် ပညတ်တော်သည် ဖော်ပြခြင်းအားဖြင့် အလွန်ကြောက်မက်ဖွယ်သော အပြစ်တရားများသည် ထင်ရှားလာရ၏။
ဖြောင့်မတ်သောလမ်းကို သိပြီးနောက် မိမိရို့ခံယူထားသည့် မြင့်မြတ်သော ပညတ်တော်ကို စွန့်ရွှတ်လိုက်ကြသည်ထက် ထိုတရားလမ်းကို မသိဘဲနိန်ခြင်းက သူရို့အတွက် ပို၍ ကောင်း၏။