30 သို့ရာတွင် ကျမ်းစာတော်မြတ်၌ မည်သို့ ဆိုထားသနည်း။ “ဤကျွန်မနှင့် သူမ၏သားကို နှင်ထုတ်လော့။ ကျွန်မ၏ သားသည် ကျွန် မဟုတ်သော မိန်းမ၏သားနှင့်အတူ ဖခင်၏အမွီကို မခံရ” ဟု ဆို၏။
ကျွန်သည် မိသားစုဝင် အစဉ်ဖြစ်သည် မဟုတ်၊ သားဖြစ်သူသာလျှင် အစဉ် ဖြစ်၏။
ဘုရားသခင်သည် အစကတည်းက သိမှတ်တော်မူသော မိမိလူတိကို ထားပစ်ခသည် မဟုတ်။ ဧလိယက ဣသရေလလူမျိုး တစ်ဖက်၌ ဘုရားသခင်အား တောင်းဆိုထားသည့် ကျမ်းစကားကို သင်ရို့ သိကြ၏။
ကျမ်းစာလာသည်ကား၊ “အာဗြဟံသည် ဘုရားသခင်ကို ယုံကြည်သည်ဖြစ်၍ သူ၏ ယုံကြည်ခြင်းကြောင့် ဘုရားသခင်က သူကို ဖြောင့်မတ်သည်ဟု လက်ခံတော်မူခ၏”
သို့ရာတွင် ယေသျှုခရစ်၌ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ထိုယုံကြည်သူတိုင်းအား ကတိတော်ကို ရဟိခံစားစီခြင်းငှာ လောကတစ်ခုလုံးသည် အပြစ်တရား၏ လက်အောက်တွင် ကျရောက်နိန်ကြောင်းကို ကျမ်းစာတော်မြတ်၌ ဖော်ပြထား၏။
ဘုရားသခင်သည် တခြားလူမျိုးရို့၏ ယုံကြည်ခြင်းကိုထောက်၍ ဖြောင့်မတ်သောသူ ဖြစ်မည်ဟု ကျမ်းစာတော်မြတ်က ကြိုတင်၍ ဖော်ပြထားပြီး “သင့်အားဖြင့် လူမျိုးအပေါင်းရို့သည် ဘုရားသခင်၏ ကောင်းကြီးမင်္ဂလာကို ခံစားရကြလိမ့်မည်” ဟု သတင်းကောင်းကို အာဗြဟံအား ကြေညာခ၏။
ထိုကျမ်းစာက အာဗြဟံ၌ သားနှစ်ယောက်ဟိပြီး တစ်ယောက်သည် ကျွန်မနှင့်ရသော သားဖြစ်၍ အခြားတစ်ယောက်မှာ ကျွန်မမဟုတ်သော မိန်းမနှင့်ရသော သားဖြစ်သည်ဟု ဖော်ပြထား၏။
သို့ဖြစ်၍ ညီအစ်ကိုမောင်နှမရို့၊ ငါရို့ကား ကျွန်မ၏သားသမီးတိ မဟုတ်။ ကျွန် မဟုတ်သော မိန်းမ၏ သားသမီးတိရာ ဖြစ်ကြ၏။
ကျမ်းစာက “ကိုယ်တော်သည် ငါရို့အထဲ၌ တည်စီတော်မူသော ဝိညာဉ်အား အလွန်နှမြောတော်မူ၏” ဟု ဆိုထားခြင်းသည် အကြောင်းမဲ့ ဆိုထားသည်ဟု သင်ရို့ ထင်မှတ်ကြသလော။