1 ထိုအခါ အဂြိပ္ပမင်းက ပေါလုအား “သင့်အကြောင်းကို သင်ပြောဆိုရသော အခွင့်ဟိ၏” ဟု ဆိုလျှင် ပေါလုသည် မိမိလက်ကိုဆန့်၍ အောက်ပါအတိုင်း ချေပပြောဆိုလိုက်သည်မှာ၊
နိကောဒင်ကလည်း ထိုသူရို့ပါးသို့လား၍ “ငါရို့ပညတ်အရ တစ်စုံတစ်ယောက်၏ ပြုမူခြင်းကို မတွိ့ရ၊ သူပြောသောစကားကို မကြားရခင် ထိုသူကို ငါရို့ အပြစ် မစီရင်နိုင်” ဟု ဆို၏။
“ညီအစ်ကိုရို့နှင့် ဖခင်ရို့၊ ငါ၏ ဖြေယှင်းချက်ကို နားထောင်ကြပါ” ဟု ဆို၏။
သို့သော် အကျွန်က အစွပ်စွဲခံရသော တရားခံတစ်ယောက်အား စွပ်စွဲသောတရားလိုများနှင့် တရားခွင်၌ တွိ့ဆုံကာ မိမိ၌ စွပ်စွဲချက်များကို ချေပခွင့်မပီးဘဲ တရားစီရင်ခြင်းသည် အကျွန်ရို့ ရောမဓလေ့ထုံးစံ မဟုတ်ကြောင်းကို သူရို့အား ပြောဆိုခပါ၏။
သူ၏ စွဲချက်ကို ယှင်းလင်းစွာ မဖော်ပြဘဲ အချုပ်သားတစ်ယောက်ကို ပို့လိုက်လျှင် မလျော်ကန် ဖြစ်မည်ဟု အကျွန်ထင်ပါသည်” ဟု ဆိုလေ၏။
“အဂြိပ္ပမင်းကြီး၊ အကျွန့်အား ယုဒအမျိုးသားများ၏ စွပ်စွဲချက်များနှင့် ပတ်သက်၍ အသျှင်၏ ရှိ့မှောက်၌ လျှောက်လဲချေပခွင့်ကို ရသည်မှာ အကျွန့်အဖို့ ထူးမြတ်သော အခွင့်အရေးဖြစ်သည်ဟု ထင်မှတ်ပါ၏။
သို့ရာတွင် သခင်ဘုရားက၊ “လားလော့၊ ဤသူကား ငါ ရွီးချယ်ထားသူဖြစ်ပြီးလျှင် တခြားလူမျိုးတိ၊ သျှင်ဘုရင်တိနှင့် ဣသရေလလူမျိုးတိရှိ့၌ ငါ့နာမကို ထင်ရှားစီမည့်သူ ဖြစ်၏။
သို့ရာတွင် ဣသရေလလူမျိုးတိနှင့် ပတ်သက်၍ မူကား “ငါ့ကို ဆန့်ကျင်ပုန်ကန်၍ ငါ့စကားကို မနာခံသောလူမျိုးအား ငါသည် တစ်ချိန်လုံး မိမိ၏လက်ကို ကမ်းလျက်ဟိ၏” ဟု ဟေသျှာယက ဆိုထားခ၏။