37 ထိုစကားကို ကြားရသောအခါ သူရို့၏စိတ်နှလုံးသည် လွန်စွာ ပူပင်သောကရောက်ကြလျက် ပေတရုနှင့် အခြားတမန်တော်ရို့အား “ညီအစ်ကိုရို့၊ ငါရို့ ဇာသို့ ပြုရပါမည်နည်း” ဟု မိန်းမြန်းကြ၏။
လူအပေါင်းရို့က “ထိုသို့ဆိုလျှင် အကျွန်ရို့ ဇာပိုင်လုပ်ရပါမည်နည်း” ဟု မိန်းကြလျှင်၊
တချို့သော အခွန်ခံသူရို့ကလည်း ဗတ္တိဇံကို ခံယူရန် လာကြ၍ သူရို့က “ဆရာ၊ အကျွန်ရို့ ဇာလုပ်ရပါဖို့လဲ” ဟု မိန်းကြ၏။
ထို့နောက် တချို့သော စစ်သားတိကလည်း “အကျွန်ရို့ ဇာပိုင်လုပ်ရပါမည်နည်း” ဟု မိန်းကြ၏။ ယောဟန်က “သင်ရို့သည် ဇာသူ့ကိုလည်း မတရား မစွပ်စွဲကတ်ကေ့၊ ဇာသူ့ဖဲသာကိုလည်း အားဓမ္မ မယူကေ့။ သင်ရို့ရသည့် လစာနှင့် ရောင့်ရဲကြလော့” ဟု ပြန်ပြော၏။
ထိုသူရို့သည် မိန့်တော်မူချက်ကို ကြားလျှင် အသက်ကြီးသောသူမှစ၍ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ထွက်လားကြ၏။ ယေသျှုသည် တစ်ယောက်တည်း ကျန်ခတော်မူ၍၊ မိန်းမသည် ရပ်နိန်သိမ့်၏။
“ညီအစ်ကိုမောင်နှမရို့၊ ယေသျှုကို ဖမ်းဆီးဖို့ လမ်းပြသူ ယုဒသျှာကရုတ်ကို ရည်မှတ်၍ သန့်ယှင်းသောဝိညာဉ်တော်က ဒါဝိဒ်အားဖြင့် ကျမ်းစာတော်မြတ်၌ ဖော်ပြခသည့်အတိုင်း အမှန်ပင် ပြည့်စုံရမည်။
ငါကလည်း ‘အသျှင်၊ အကျွန် ဇာချင့် လုပ်ရပါမည်နည်း’ ဟု မိန်းလျှင်၊ ထိုအသျှင်က ‘သင် ထပြီး ဒမာသက်မြို့ထဲသို့ လားလော့၊ သင်ဆောင်ရွက်စရာအဖို့ ဘုရားသခင်က ခွဲခန့်သတ်မှတ်ထားသော အမှုအရာတိကို ထိုမြို့၌ ပြောပြလိမ့်မည်’ ဟု မိန့်တော်မူ၏။
တရားလွှတ်တော်အဖွဲ့ဝင်ရို့သည် ထိုစကားကို ကြားကြလျှင် အလွန် ဒေါသထွက်သောကြောင့် တမန်တော်ရို့အား အသီသတ်ရန် ကြံစည်ကြ၏။
သတေဖန်စကားကို ကြားသောအခါ ယုဒတရားလွှတ်တော် အဖွဲ့ဝင်ရို့သည် အလွန် ဒေါသထွက်ကြ၍ အံကြိတ်နိန်ကြ၏။
ယခင်က ငါသည် ပညတ်တရားမဟိဘဲ အသက်ရှင်ခ၏။ သို့ရာတွင် ပညတ်တော်သည် ရောက်လာသောအခါ အပြစ်တရားသည် အသက်ရှင်လာသဖြင့် ငါသည် သီရလေ၏။