27 ဇာကြောင့်ဆိုသော် ကိုယ်တော်သည် ငါရို့ကို မရဏာနိုင်ငံ၌ စွန့်ပစ်ထားတော်မူသည်မဟုတ်။ ကိုယ်တော်၏ သန့်ယှင်းသူတိကိုလည်း သင်္ချိုင်းတွင်း၌ ပုပ်ပျက်စီတော်မူမည်မဟုတ်။
အို၊ ကပေရနောင်မြို့ သင်သည် မိမိကိုယ်ကို ကောင်းကင်နိုင်ငံထိတိုင်အောင် ချီးမြှောက်လိုသော်လည်း သင်သည် ငရဲထဲသို့ ပစ်ချခြင်းကို ခံရလိမ့်မည်။ အကြောင်းမူကား၊ သင်၌ ငါ ပြခသော နိမိတ်လက္ခဏာကို သောဒုံမြို့၌သာ ပြခလျှင် ထိုမြို့သည် ယခုကာလတိုင်အောင် တည်နိန်လိမ့်မည်။
“နာဇရက်မြို့သားယေသျှု၊ ကိုယ်တော်သည် အကျွန်ရို့နှင့် ဇာသို့ ဆိုင်သနည်း။ အကျွန်ရို့ကို ဖျက်ဆီးဖို့ ရောက်လာသည်လော။ ကိုယ်တော်သည် ဘုရားသခင်ထံမှ ကြွလာသော သန့်ယှင်းသော သူဖြစ်သည်ကို — အကျွန်သိပါ၏” ဟု ဟစ်ကြော်လေ၏။
ကောင်းကင်တမန်ကလည်း “သန့်ယှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် သင့်အပေါ်၌ သက်ရောက်ပြီးလျှင် ဘုရားသခင်၏တန်ခိုးတော်သည် သင့်ကို လွမ်းခြုံလိမ့်မည်။ ထို့ကြောင့် သန့်ယှင်းမြင့်မြတ်သောသူငယ်ကို ဖွားမြင်လာပြီးလျှင် သူ့ကို ဘုရားသခင်၏သားတော်ဟု ခေါ်ဝေါ်ခြင်းကို ခံရကြလိမ့်မည်။
သူသည် မရဏာနိုင်ငံတွင် ဝေဒနာကို ပြင်းစွာ ခံစားနိန်သောကြောင့် အထက်သို့ မျှော်ကြည့်လိုက်သောအခါ အဗြဟံကို လည်းကောင်း၊ အာဗြဟံရင်ခွင်၌ လာဇရုကို လည်းကောင်း မြင်ရလေ၏။
ထို့နောက် ကိုယ်တော်ကလည်း သူရို့အား “မောသျှေ ပညတ်တ္တိကျမ်း၊ ပရောဖက်ကျမ်းနှင့် ဆာလံကျမ်းတွင် ငါ့အကြောင်းကို ရီးသားထားသော အမှုအရာအားလုံးသည် ဖြစ်ပျက်ရမည်ဟု သင်ရို့နှင့်အတူ ဟိသောအခါက ငါပြောခသည့်အတိုင်း အဂု ဖြစ်ပျက်လျက်ဟိ၏” ဟု မိန့်တော်မူ၏။
“အို၊ နာဇရက်မြို့သား ယေသျှု၊ ကိုယ်တော်သည် အကျွန်ရို့နှင့် ဇာဆိုင်လဲ၊ အကျွန်ရို့ကို ပျက်စီးစီရန်အတွက် ကြွလာသလား၊ ကိုယ်တော်သည် ဇာသူဖြစ်သည်ကို အကျွန် သိပါ၏။ ကိုယ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ သန့်ယှင်းသောသူဖြစ်ပါ၏” ဟု ကျယ်လောင်စွာ ဟစ်အော်လေ၏။
ယေသျှုကလည်း “ကျောက်တုံးကို ဖယ်လိုက်ကြ” ဟု အမိန့်ပီးတော်မူ၏။ သီဆုံးသူ၏ အစ်မဖြစ်သော မာသက “အသျှင်၊ သင်္ဂြိုဟ်ထားသည်မှာ လေးရက်ဟိနီပြီဖြစ်၍ အနံ့ထွက်နိန်ဖို့ယာ” ဟု လျှောက်၏။
ထို့ကြောင့် ငါ၏ စိတ်နှလုံးသည် ပျော်ရွှင်၍၊ ငါ့စကားသည်လည်း ရွှင်မြူးခြင်းနှင့် ပြည့်ဝနိန်၏။ ငါ၏ ခန္ဓာသည်လည်း၊ မျှော်လင့်ခြင်း၌ ခိုလှုံလိမ့်မည်၊
ကိုယ်တော်သည် ငါ့အား အသက်ရှင်ခြင်းလမ်းကို ပြညွှန်တော်မူပြီး၊ ရှိ့တော်၌ ငါ့ကို ဝမ်းမြောက်ခြင်းနှင့် ပြည့်ဝစီတော်မူလိမ့်မည်’ ဟု ဆို၏။
နောင်အခါ၌ ဘုရားသခင်က ဇာသို့ပြုတော်မူမည်ကို ဒါဝိဒ်သည် မြင်ခပြီး ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း အကြောင်းနှင့်ပတ်သတ်၍၊ “ ‘ကိုယ်တော့်ကို မရဏာနိုင်ငံ၌ စွန့်ပစ်ထားတော်မမူ၊ ကိုယ်တော်၏ ခန္ဓာတော်ကိုလည်း သင်္ချိုင်းထဲ၌ ပုပ်ပျက်စီတော်မူရန် မဟုတ်’ ဟု ဟောပြောခ၏။
သင်ရို့သည် သန့်ယှင်းဖြောင့်မတ်သည့် အသျှင်ကို ငြင်းပယ်၍ သင်ရို့အတွက် လူသတ်သမားကို လွှတ်ပီးရန် တောင်းဆိုလေ၏။
ထိုနည်းတူစွာ ဟေရုဒ်နှင့် ပုန္တိပိလတ်ရို့သည် လူမျိုးခြားများ၊ ဣသရေလလူမျိုးများနှင့်အတူ ဤမြို့ထဲ၌ စုဝေးခပြီးလျှင် ယေသျှုအား ဆန့်ကျင်ကြ၏။ ထိုသူသည် ကိုယ်တော်၏ သန့်ယှင်းသော အခိုင်းအစီဖြစ်ပြီး မေသျှိယအဖြစ် ဘိသိက်ခံရသူဖြစ်၏။
သို့သော် နောက်ဆုံး တံပိုးခရာမှုတ်သောအခါ မျက်စိတစ်မှိတ်လျှပ်တပြတ်၌ ပြောင်းလဲကြမည်။ အကြောင်းမူကား တံပိုးခရာမှုတ်သောအခါ အိပ်ပျော်သောသူရို့သည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ကြ၍ သီခြင်းတရားနှင့် အစဉ် ကင်းလွတ်ကြ လိမ့်မည်။ ငါရို့အားလုံးသည်လည်း ပြောင်းလဲကြမည်။
“အို သီမင်း၊ သင်၏အောင်မြင်ခြင်းကား ဇာမှာနည်း။ အို သီမင်း၊ သင်၏အစွယ်ကား ဇာမှာနည်း။”
သို့ရာတွင် ခရစ်တော်သည် သင်ရို့အထက်၌ သန့်ယှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို သွန်းလောင်းတော်မူသည်ဖြစ်၍ သင်ရို့အားလုံးသည် သမ္မာတရားကို သိကြ၏။
ငါသည် အသက်ရှင်တော်မူသော သူဖြစ်၏။ ငါသည် သီခသော်လည်း အဂုတွင် ထာဝရအသက်ရှင်လျက် ဟိ၏။ ငါသည် သီခြင်းတရားနှင့် မရဏာနိုင်ငံကို အစိုးရ၏။
သမုဒ္ဒရာသည် မိမိ၌ သီလွန်သောသူရို့ကို ပီးအပ်လေ၏။ သီမင်းနှင့် မရဏာနိုင်ငံသည်လည်း မိမိရို့၌ဟိသော သီလွန်သောသူရို့ကို ပီးအပ်ကြ၏။ လူအပေါင်းရို့သည် မိမိရို့ အကျင့်အလျောက် တရားစီရင်ခြင်းကို ခံရကြ၏။
“ဖိလဒေလဖိမြို့ အသင်းတော်၏ ကောင်းကင်တမန်သို့ ဤသို့ စာရီးပီးလိုက်လော့။ “ဤသတင်းစကားသည် မြင့်မြတ်သန့်ယှင်းပြီး ဖြောင့်မှန်သောသူထံပါးမှ ဖြစ်၏။ ကိုယ်တော်သည် ဒါဝိဒ်မင်း၏ တန်းခါးသော့ကို ပိုင်တော်မူ၏။ ထိုတန်းခါးကို ကိုယ်တော်ဖွင့်တော်မူသောအခါ ဇာသူမျှ မပိတ်နိုင်ပေ။ ပိတ်တော်မူသောအခါလည်း ဇာသူမျှ မဖွင့်နိုင်ပေ။