11 ငါသည် အသျှေဖြစ်စဉ်အခါက၊ အသျှေကဲ့သို့ စကားကို ပြော၏။ အသျှေကဲ့သို့ စဉ်းစားရ၏၊ အသျှေကဲ့သို့ ဆင်ခြင်တွီးတော၏။ အဂု ကြီးပြင်းလာသောအခါမူကား အသျှေ၏အလေ့များကို ငါသည် ပယ်ယှား၏။
တပည့်တော်ရို့ကလည်း “ငါရို့သည် စားစရာတစ်ခုမျှ မယူလာခသောကြောင့် ကိုယ်တော်သည် ဤသို့ ပြောခြင်းဖြစ်သည်” ဟု အချင်းချင်း ပြောဆိုကြ၏။
သို့သော် စုံလင်ခြင်းသို့ ရောက်သောအခါ မစုံလင်သော အရာဟူသမျှရို့သည် ကွယ်ပျောက်လိမ့်မည်။
ယခု ငါရို့သည် မှန်သားပြင်၌ မထင်မရီမြင်ရသော ပုံကဲ့သို့ တွိ့မြင်ရကြ၏။ ထိုအချိန်၌ကား မျက်ဝါးထင်ထင် တွိ့မြင်ရလိမ့်မည်။ ယခုအခါ ငါသည် မစုံမလင်စွာသိမြင်ရ၏။ ဘုရားသခင်သည် ငါ့ကို စုံလင်စွာ သိမြင်တော်မူသကဲ့သို့ ထိုအခါ၌မူကား ငါသည်လည်း စုံလင်စွာ သိမြင်ရလိမ့်မည်။
ညီအစ်ကိုမောင်နှမရို့၊ သင်ရို့သည် စဉ်းစားဆင်ခြင်မှု၌ အသျှေတိကဲ့သို့ မဖြစ်စီကတ်ကေ့။ ဆိုးညစ်သောအမှု၌ အသျှေတိကဲ့သို့ ဖြစ်ကြလော့။ သို့ရာတွင် သင်ရို့၏ စဉ်းစားဆင်ခြင်မှုတွင်ကား ရင့်ကျက်သောသူရို့ကဲ့သို့ ဖြစ်ကြလော့။
တဖန် ငါ ဆိုသည်ကား၊ သားသည် သူ့ဖခင်၏ ဥစ္စာဟိသမျှကို အမှန်ပင် အမွီခံထိုက်သောသူ ဖြစ်သော်ငြားလည်း အရွယ်မရောက်ခင် ကာလအတွင်း ကျွန်တစ်ယောက်ကဲ့သို့ နီထိုင်ရ၏။