29 यीशु चेलाह केयो, “ज्यी जात विन्ता केऱ्या बिगेर नाह निकेलने।”
29 तो ताह कियील, “हि जात बिना प्रार्थनायाने कायताहा उंजू उपास नाहं निकलीन जात.”
तेवी तो जाईन ताह रेन बी जादा खाराब हात जीवाह लेन आवेह, एने ता माय रिगीन ता रेणे बाज जातेह, एने ता माणहान वेला पेल रेन बी जादा खाराब एय जाथे। ज्या कालान खाराब माणहान वेला बी ओहलीस एय।”
तो ताह केयो, “तुमरा बोरहान कोमीन कारेण,” काहाकाय मी तुमूह खेरीच केथु, केदी तुमरो बुरहो राईन दाणान बाराबोर बी एय, ते ज्या बोयड़ाह केय सिकहो, “न्या रेन हेरकीन ता जातरे,” ते तो जात रेय; एने काल्लीस वात तुमरी केरता एय नाय ओहली नाय रेय।
पुण ज्यी जात विन्ता एने उपासान बिगेर नाह निकेलते।
जेवी यीशु गेराम आवो, तेवी चेला कुवालाच जाईन ताह फुशा, “आमु बुतड़ाह बाहेर काहा नाह काड़ सेक्या?”
यीशु एने तान चेला ता रेन निकलीन गेलील माय लागतोस जाणे बाजरियेल ईतो। यीशु ज्य नाह होदतालो काय कुणीह बी ज्यी यात्रान बाराम मालुम पोड़ी,
एने ती पोशी जाईन ताह रेन उंजु खाराब दिहरा बुतड़ाह लीयावेह, एने ता माय रिगीन रेतेह, एने ता माणहान जीवणो, पेल्लाह रेन जादाच खाराब एय जाथे।
एने ता एक एक मोंडली माय तान केरता अगुवा निवाड़ेन नियुक्त केऱ्या, एने उपास एने विन्ता केरीन ताह मालीकान आथा माय होप्या जा पोर ता बुरहो किरेल एता।
पुण मी मार सेरीराह कुटणे मारने एने ताबाम लावथु, ओहलो नाय एय काय दिहराह पारचार केरीन मी सोताच काल्ली बी रिती माय ईनाम लेणेन लायकीन नाय ठेराव।
मेहनेत एने केस्टाम; जाहार ताहार जागते रेणे माय; बुखल्यो तिहल्यो रेणे माय; जाहार ताहार उपास केरने माय; ईवाला माय उगाड़लो रेणे माय;
ज्यान बाराम मी मालीकाह तीन वारीन विन्ता किरेल काय ज्यो मार हेऱ्यो रेन सेटो एय जाय।
चापका खाणे माय, जेलीम कोंडाणेम, गेरदीह रेन, कामा माय, जागताला रेणे माय, उपास केरनेम,
एकेक टेम माय आखी बातीन जीवा माय विन्ता, एने विन्ता किरते रिवो, एने ज्यानकेरता जागते रिवो काय आखा चोखाला माणहान केरता कायेम विन्ता केऱ्या किरो।
एने बोरहान विन्ता द्वारे दुखाऱ्यो वोच जाय एने मालीक ताह विसीन उबराखाड़ देय; एने केदी तो पाप बी किरेल एय, ते तान बी माफी जुड़ जाय।