17 ता दिह्या माय जी पेटावाली एने आतल्या सोराह बुजो खावाड़तेय, त्युन केरता हाय, हाय!
17 पुण तान हाय! हाय! ओहलो जो ता दिहामाय पेटावालव रेहू एने जो सोराह दुध पिवाडनार.
यीशु ताह केयो, “होव,” काय तुमू ज्य केदीच पुस्तेक माय नाह वाच्या? सोरा एने दुद पिताला सोरान मुयाम रेन तो बोड़ाय केरायेल हे?
एने जो खेताम एय, तो तान फाड़का लेणेन केरता पासाण नाय जाय।
एने बोगवाना फाय विन्ता किरो काय ज्य हियालान दिह्याम नाय रेय।
ता दिह्या माय जी पेटावाली एने आतल्या सोराह बुजो खावाड़तेय, त्युन केरता हाय, हाय! काहाकाय ता दिह्याम ज्यी देरती पोर जुलूम पिड़ा आवी एने ज्या माणहा पोर बोगवानान मोटलो राग बोड़की।
काहाकाय ओहला दिह आवती, ते माणहे केती, ‘ज्यु वांज हेत्यु त्यु बोरकेतवाल्यु हेत्यु ज्यु सोराह पायदा नाह किऱ्यो एने दुद नाह पिवाड्यु, त्यु बोरकेतवाल्यु हेत्यु।’