14 यीशु जेवी पतरसान गेर पोचनो, ते तो पतरसान हाहवोकीह हेरी माय दुखारी खाटला पोर लोट रियेल दिख्यो।
14 यीशु पतरस घेर आवयो, तेवी तान हाहवूक दुखारी हेऱ्यामाय पोडील देख्यो
पतरस केयो “होव आपणे” जेवी तो गेराम आवो, ते यीशु ताह फुसणेन पेल ताह केयो, “एय शमोन, तु काय किथे? देरतीन राजा कुणी फाय रेन फालो लेणे? तान सोरा फाय रेन काय पाराया माणहा फाय रेन?”
एने यीशु तीन आथाह सापल्यो; एने तीन हेरी उतरी गियी, एने ती उठीन तान सेवा चाकरी केरने बाज गियी।
यीशु ताह जापाप आप्यो, “कोल्यान देर, एने वादलान चीड़ान पांजरा रेतेह, पुण माणहान बेटाख फाय मुंड लीकाड़ ने बी जागो नाह सोतो।”
काय आमुह ज्यो आदिकार नाह सुतो काय आमु आमरी बायकुह सेवान केरता आरही लेन फिरी, जिहकेरीन दिहरा प्रेरित एने मालीक ने बाहख पतरस किरेह?
ज्यो जोरवरी हे काय मोंडलीन मुखी निर्दोस रेणे जुवे, एने एकुच बायकुन एदमी, संयमी, सोमेजदार, सम्माननिय, पावणाय केरनार, एने हिकाड़ने माय उशार एणे जुवे।
ता वाराड़ मा किरो इहकेरीन हिकाड़ते एने खाणान थोड्युक वोस्तु हेऱ्यो रेन सेटा रेणेन हिकवोण आपती, ताह बोगवान ज्यानकेरता बाणायेल काय बुरहो केरनारे एने खेरायीह ओलेखणारे ताह दन्यवाद केरीन खाती।
वाराड़ आखा माय आदर ने वात मानाणे जुवे, एने वाराड़ान आथरोण चोखाली मिलो, काहाकाय बोगवान सिनालो केरनारान, एने पाराई बायकु हेऱ्यो पाप केरनारान नियाव केरी।