5 पुण ता नाह होमल्या एने जात रेना काल्लाह खेता माय गीया एने काल्लाह काम केरने गीया।
5 पुण ता मोनापोर नाह लेना एने निकलीन गीया, कूण आपणा खेताम, कूण आपणा व्यापाऱ्याहा.
थोड़ाक माणहे जुरखील्या माय पेरायेल दाणान गेत हेते, ता वचन होमेलतेह ते खोरा; पुण दुनिया दारीन चिन्ता एने मालदेनान दुको वचनाह दाब दिथे, एने तो विणफोल्यो रेय जाथे।
पुशो तो पावराह किन मुकल्यो, नेवताल्या माणहाह किवो: ‘मी खाणो तियार केर मेल्योह मार बुयेल एने पालेल जेनवार माराय जायेल हेते, आखो तियार हे वाराड़ा माय आवो।’
दिहरा माणहे जा वुचेल एता, तान पावराह देरीन तान ईजुत उड़ाया एने मार देना।
एने पेरवाह वेचणाराह केयो, “न्याह न्या रेन ली जावो! मारा आबाख ने गेराह बाजारान गेर मा बाणावो!”
पुण थोड़ाक माणहे चिहटा केरीन केया, “ज्या माणहे पिन साकवाला एय रेनाह!”
जेवी पौलुस हाजाल्यु वातु एने दिर, एने आवणार नियाव ने दिह्यान वातु केरतालो, तेवी फेलीक्स बिन जापाप आप्यो, “एवी तु जा; टेम जुड़ी ते मी पुशो तुवाह हादुह।”
काय तु तान मोटली गीण, एने सहनशीलता, एने दिरीह नेचो जाणेह? काय ज्य नाह सोमजेत काय बोगवानान गीण तुवाह मोन बोदेलनेन उगे ली जाथे?
जान विचार सेरीरान गेत चालतेह तो मोत हे, पुण जीवा पोर मोन लागाड़ने जीवाय एने सान्ती हे;
बुरहो तोड़नारे, पिटारा, मोठाय माय फुलनारे, एने बोगवानाह मोंग केरनारे नाह पुण मोज मोचती होदणारे रेती।
ते आपु ओहला मोटला सुटकारा पोर द्यान नाह देन किहीक वोच सेकतेह? ज्यान बाराम पेल आमुह मालीक केयो, एने जा ताह होमलेल एता ता फाय रेन आमुह पुतो लागो काय तो सुटकारो खीरलो हे।
ता लोबा माय आवीन ज्युठ्यु वातु बाणावती। एने तुमरे फाय रेन गेलेत फायदो विसती, डेंड ने उकुम ते ता पोर पेलुस रेन एय जायेल हे, एने तान खेतेम एणे जोरेवरी हे।