47 पुण यीशु तान मोनान विचार जाण लिदो, एने एक सोराह लेन तान आहने उबो किऱ्यो,
47 ओवतो यीशु तान मोना माय वालू विचार होमजाडीन लियेल, एने एक सोराह लेईन आपणो आहने उबरीयेल किरील,
जेवी यीशु ज्य जाणीन ता रेन जात रिनो; एने जुलूम माणहे तान पासाण चाल पोड़ना। एने यीशु ता सोबाह हुदार दिनो,
यीशु तान मोनान वातु जाणीन केयो, “तुमू तुमरा मोना माय खाराब विचार काहा केरतेह?
तान मोनान विचाराह जाणीन यीशु ताह केयो, “तुमरा मोना माय तुमू काहा ओहलो विचार केरने बाजरेनाह?
एवी आमु सोमजी गीया काय तु आखी वात जाणेह; एने एवी एगदाह तुवाह सावाल फुसणेन जोरेवरी नाह सोती। काहाकाय आमु बुरहो केरतेह काय तु बोगवानान उगे रेन आयेल हे।”
एने ताह गिरेज नाह एती काय माणहान बाराम ईखेह गोवाय देय, काहाकाय यीशु सोताच जाणतालो काय माणहान मोनाम काय हे।
यीशु तिसरी वार पुशो पतरसाह केयो, “एय शिमोन योहानान बेटाख, काय तु माहु मोंग किरेह?” तेवी पतरस दुखी एय गीयो काहाकाय यीशु तिसरी वार ताह इहकेरीन फुशो, “काय तु माहु मोंग किरेह?” तेवी पतरस यीशुह केयो, “एय मालीक, तु आखो जाणेह; तु ज्यो बी जाणेह काय मी तुवाह मोंग केरथु!” यीशु ताह केयो, “मारा मेंड्राह चार।”
एय बाय बोणहा, तुमू सोमेज माय सोरा मा बुणो; गेलेत माय सोरान गेत रिवो, पुण सोमेजदारी माय मोठलान गेत बुणो।
केलीन काल्ली बी वोस्तु बोगवानान नेजरी मा लिकायेल नाह सोती, तान डोलान सामने जाह आपुह लेखो जोखो आपणु हे। एकेक वोस्तु बिगेर लिकायेल उगाड़ली हे एने काल्ली बी लिकायेल नाह सोती।
एने मी तीन आखा अनुयायीह मार देह, तेवी आखी मोंडली जाण जाय काय दिल एने मोनाह पारेखणार मीच हे। एने मी तुमू माय रेन एकेकाह तान कामान गेत बुदलो आपुह।