15 ज्यी इकेल ती नाह सोती जी हेरगाम रेन उतेरने पुण दुनियान, एने सेरीरावाली, एने सैतानी हे।
15 हे ज्ञान ते नाहं जे उपेररीन उतरी, पुण संसारिक, एने शारीरिक, एने शैतानावोगरे हि.
पुण ज्यी इकेल उपेर रेन आवीह ती पेल ते चोखाली रीथे ओवतो मीलनसार, हुवालो, एने सान्ती वाली एने किव, एने हाजा फोला केरीन बोरायेल बेदबाव एने बिगेर कोपेटान रीथे।
काहाकाय एकेक हाजालो वरदान एने एकेक हाजो दान उपेर रिस ने हेते, एने उजेड़ान आबाख ने उगे रेन जुड़ेह, जा माय नाहते काह बोदेल एय सिकेह, एने नाह हेरेकणार सावलान गेत तो बोदेलने।
काहाकाय ज्या दुनियान इकेल बोगवानान आहने फोगवाय हे, जीहे केरीन देरेम पुस्तेक माय लिखेल हे, “बोगवान इकेल वालाह तान चेतराय माय फासाड़ दिथे,”
तान सेवेट खेतेम हे, तान देव पेट हे, ता आपणी लाजीन वातु पोर मोठवाय केरतेह, एने देरतीन वोस्तु पोर मोन लागाड़ीन रेतेह।
पुण जो माणुह बोगवानान जीवान वातु स्वीकार नाह किरेत, काहाकाय तान नेजरी माय फोगवाल्यु वातु हेत्यु, एने तो ताह जाण सिकेह काहाकाय तान पारेख चोखाला जीवान रिती केरीन इती रिथे।
काहाकाय आमु आमरा मोनान ज्यी गोवाय पोर मोठाय केरतेह, काय दुनिया माय एने खास केरीन तुमरी विचीम; आमरो सोबाव बोगवानाह पोटी ओहलो चोखालो एने खेरायी माय एतो, जो सेरीरान इकेल केरीन नाह पुण बोगवानान गीणी हेऱ्यो एतो।
पुण केदी तुमरे माय रेन कुणीह बी एकलीन कोमी एय ते बोगवाना फाय मांगो, जो आरोप नाह लागाड़ता आखाह खुसी एने गीण केरीन आपेह, एने ताह आपी।
चोखालो जीव साप साप किथे काय ओंगाणल्या काला माय बोटकाड़नार खाराब जीवान हिकवोण पोर मोन लागाड़ीन थोड़ाक माणहे बोरहाम रेन बोटेक जाती।
ज्या ता हेते जा फुट पाड़तेह; ज्या सारिरीक माणहे हेते, न्या माय जीव नाह।
काहाकाय एवी वोर तुमू दुनियान माणहान गेत हेते, जुलबुखे तुमरा माय विरोद एने राड़ ईथे ते काय तुमू दुनियान नाह सोता? एने काय माणहान रिती पोर नाह चालते?
बोगवान तान बेटाख दुनिया माय ज्यानकेरता नाह मुकल्यो काय दुनियान नियाव केरी, पुण ज्यानकेरता काय दुनियाह तान उगे रेन सुटकारो जुड़ी।
एने ता एजगेरा एने तान हेरोगदुताह बुंदे टाक देना, ज्यो तोस जुनालो गेयड़ेक हे, जो खाराब एने सैतान केवाथी, एने आखी दुनियाह बोटकावणार हे।
एक नेरेग कुंड ने हेरोगदुत ता पोर राजा ईतो। इब्रानी बाषा माय तान नाव अबदोन; एने युनानी बाषा माय अपोलीयोन हे, तान मतलब “खेतेम केरनार।”
पुण मी थुआतीरान बाकी माणहाह, जा ज्यी खाराब हिकवोणाह नाह मानते एने ती वातुह जीह सैतानान उंडाल्यु वातु केतेह त्युह नाह हिकेल सोता। ज्यो केथु काय मी तुमू पोर उंजु होवटो वोजो नाय टाकुह।
ता खाराब माणहान आवणो सैतानान ताकेत हेऱ्यो आखी बातीन खोटी ताकेत, एने चोमेत्कार, एने बोंगलाय ओहला कामा हेऱ्यो आवी।
पुण मी बिथु काय जिहकेरीन गेयड़ेक तान उशारी माय हवाह बेहकायेल, तिहेस केरीन तुमरो मोन ता खेरलाय एने चोखाला माय जो मसी हेऱ्यो एणे जुवे, खाराब नाय केराय जाय।
पुण बोगवान देरतीन फोगाह निवाड़ लियेल हे, काय इकेल वालाह लाजवाड़े एने बोगवान देरतीन कोमजोराह निवाड़ लियेल हे, काय जोरवाराह लाजवाड़े,
ता सोताह बुद्दीवाला किन फोगा बोण गीया,
“एय आखा कोपेट एने आखी लुच्चाय माय बोरायेल बुतड़ान सोरा! तु जो आखा देरमान दुसमोन। एने मालीकान खेरायीह वाकड़ी केरनेन नाय सोड़हे!
तुमू तुमरा आबाख बुतड़ान हेते, एने तुमू तान मोरजीह पुरी केरने होदतेह। तो ते सुरवात रेन खुनी हे एने तो खेराय पोर टिकनो नाह, काहाकाय ता माय खेराय सोतीस नाह। जेवी तो जुठ बोलने, ते तान सोबाव केरीन बुलेह, काहाकाय तो जुठो हे एने जुठान आबोख हे।
“मालीक ता अन्याय केरनारा कारबारी नावल्यो काय तो चेतराएच काम किरेल हे; काहाकाय ज्यी दुनियान माणहे तान कालान टेम ने माणहा हिऱ्यो रित वेवारा माय उजालान माणहाह रेन जुलूम चेतुर हेते।”