14 पुण एकेक माणुह ताच ने खाराब लालुस माय पोड़ी एने फोसाईन पारेख माय पोड़ने।
14 पुण प्रत्येक माणहा आपणी अभिलाषा माय खेचीन, एने फोसीन परिक्षा माय पाडणे.
पुण जो काय माणहान मुयाम रेन निकलेह, तो मोनाम रेन निकलेह एने तोच माणहाह एठो केरने।
ज्योच हे जो माणहाह एठो केरने, पुण बिगेर आथ दुयेल रूटो खाणु तो माणहाह एठो नाह किरेत।”
तेवी चोखालो जीव यीशुह उजाड़ी माय ली गीयो काय सैतानान उगे रेन तान पारेख एय।
पुण मी तुमूह केथु, काय केदी कुण एगदी बायकुह गेलेत विचारा केरीन दिखेह, ते तो तान मोना माय पेलुस ती हेऱ्यो सिनालो केर लियेल हे।
काहाकाय पाप टेम होदिन उकुमान द्वारा माहु बोटकाड्यो, एने तास ने द्वारा माहु मार बी टाक्यो।
ते काय तो जो हाजो एतो, मार केरता मोत ठेरानो? केदिस नाह! पुण पाप ती हाजाली चिजीन द्वारा मार केरता मोतीह पायदा केरनार ईनो काय तान पाप एणे देखाय, एने उकुमान द्वारा पाप जुलूम होवटो पापा वालो बोण जाय।
केरीन तुमू तुमरा बोलना चालनान जुनाला माणहाह, जो कोपेट ने खाराब लालसान गेत खेतेम ईती जाथे, उतार दिवो।
पुण जाह वोर तो दिह, “जाह आज ने दिह केतेह,” आपणे ओंगाण हे दाड़ीन दिह एका दिहराह उत्साहित केरती रिवो, ओहलो नाय एय काय तुमरे माय रेन कुण बी तान पापान दोका माय आवीन वातड़ो एय जाय।
जेवी कुणीन बी पारेख एय, ते तो ज्यो नाय केय काय मारी पारेख बोगवानान उगे रेन ईथे; काहाकाय बोगवानाह कुण बी लालुस माय नाह टाक सिकेत, एने तो कुणीह बी खाराब वातुन लालुस माय नाह टाक सिकेत।
ओवती मोरजी पेठेरली एन पापाह जेल्मो देणे, एने पाप जेवी होवटो एय जाणे ते मोत पायदा केरने।