5 शाऊल फुशो, “एय मालीक, तु कुण हे?” तो केयो, “मी यीशु हे, जाह तु वेला केरावेह।
5 पौलुस ने फुसील, “प्रभु तू कूण हीच? मी यीशु हि, ज्यान तू त्रास देणे.
पुण पतरस केयो, “नाह मालीक! केदिस नाह, काहाकाय मी केदी बी एगदी एठी एने खाराब चिज नाह खाईल सोतो।”
तेवी आमु आखा बुई पोर जाय पोड़ना, ते मी इब्रानी बाषा माय एक आवाज होमल्यो, “एय शाऊल, एय शाऊल! तु माहु काहा वेला केरावेह? तु ओहलो केरीन सोता दुख पोचाड़ने बाजरिनोह, जिहकेरीन बुयेल तान लात आरीन दारी पोर लात देणे बाजरिनोह।”
“मी जुलूम सुचेल ईतो काय यीशु नासरीन नावा माय जुलूम काय केरू।
पुण केदी बोगवानान उगे रेन हे, ते तुमू ताह केदिस खेतेम नाय केर सिकहो। इही नाय एय काय तुमू बोगवाना हेऱ्या बी लेड़ाणारे ठेराहो!” तेवी पोंचान माणहे गमलीएल ने वात मान लेदा।
एने शाऊल बुई पोर जाय पोड़नो एने ज्यो आवाज होमल्यो, “एय शाऊल, एय शाऊल, तु माहु काहा वेला केरावेह?”
पुण एवी उठीन हेयरा माय जा, एने जो तुवाह केरनु हे तो तुवाह केवाय जाय।”
काय आपु बोगवानाह राग लागाड़तेह? एने काय आपु बोगवानाह रेन जादा ताकेतवाला हेते?
ज्यो मतलब नाह काय मी सापड़ाव लियेल हे, नाहते खेरलो बोण जायेल हे; पुण ती वोस्तुह देरनेन केरता दोवड़ीन जाथु, ज्यानकेरता मसी यीशु माहु दिरेल ईतो।
मी ते पेल तान चिहटा केरनार, एने सेतावणार, एने बुराय केरनार एदमी ईतो, तीबी माहु पोर गीण एनी, काहाकाय मी अविश्वासीन देशा माय बिगेर सोमजीन ज्यो काम किरेल ईतो।