12 ଜିସୁ କେତୁତନ୍, “କେଞ୍ଜାଟ୍ ! ନାନେ ଜାପେ ୱାଦୁତାନ୍ ! ସାରେତଡ଼୍କିଙ୍କ୍ ନିଜେ ନିଜେତ୍ କାମ୍ ଲେକାମ୍ ଶାସ୍ତି ଇଦାନ୍ ସେଙ୍ଗେ ନାନେ ପୁରସ୍କାର୍ ତାତିତାନ୍ ।
ମେଣ୍ଡେ ନାରୁଡ଼୍ ପିଲେ ନିଜେତ୍ ବାବଙ୍କ୍ ମାଇମାତେ ଗୌରବ୍ ପାଏମ୍ ଆସ୍ ନିଜେ ଦୂତତଡ଼୍ ୱାଦ୍ତଣ୍ଡ୍ ନୁ ଆସୁଙ୍କ୍ ଅଣ୍ଡ୍ ସାରେନାରୁଡ଼୍ ଅନ୍ ପାଡ଼୍ୟି ଲେକାମ୍ କାୟେ ହିଦ୍ତନ୍ ।
ମାନାଡ଼୍ ସାର୍ରେତଡ଼୍କିଙ୍କ୍ ଇଶ୍ୱର୍ତେ ବକେତ୍ ନିଜେ ନିଜେତ୍ ପାଡ଼୍ୟିତେ ଇସାବ୍ ଇଦାନଙ୍କ୍ ଆଦ୍ତେ ।
ଯଦି ଆଦ୍ ଦୁଡ଼େତ୍ ପର୍ର ମାଡ଼୍ତା ନାରୁନ୍ ଲୋନ୍ ନିସ୍ ମାନ୍ତା । ଆଲେ ଇତ୍କେ ଅଣ୍ଡ୍ ତାନ୍ ପୁରସ୍କାର୍ ଆତ୍ତଣ୍ଡ୍ ।
ବେନଣ୍ଡ୍ ଉର୍ସ୍କ୍ତଣ୍ଡ୍ ନୁ ବେନଣ୍ଡ୍ ଏର୍ ଇଦ୍ତଣ୍ଡ୍ ଅଡ଼୍ ଇର୍ୱୁର୍ ୱେର୍ଟେ, ବାତେଙ୍କ୍ଇତ୍କେ ଇଶ୍ୱର୍ ସାର୍ରେ ନାରୁଡ଼୍ ତାମାଦ୍ ପାଡ଼୍ୟି ଇସାବତେ ପୁରସ୍କାର୍ ଇଦ୍ତଣ୍ଡ୍ ।
ଅଣଇହୁଦୀଡ଼୍ କାର୍ୱିନ୍ ଆତ୍ତଡ଼୍; ବାତେଙ୍କ୍ଇତ୍କେ ନିୟାଦ୍ କପାମ୍ତେ ସମୟ ଏୱୁତେ, ଡଲ୍ତେନଡ଼୍ ଇଞ୍ଜେ ବିଚାର୍ ଆଦ୍ତଡ଼୍ । ନି ସେବକ୍ ବାବବାଦିନଡ଼୍ ନୁ ବେନଡ଼୍ ନିକିଙ୍କ୍ ୱେର୍ଦୁତଡ଼୍, ମାନ୍ୟଗଣ୍ୟ ବା ନଗଣ୍ୟ ସାରେତଡ଼୍ ପୁରସ୍କାର୍ ପାଏମ୍ ଆଦ୍ତଡ଼୍ ମେଣ୍ଡେ ବେନଡ଼୍ ପୃତିବିତିଙ୍କ୍ ଦଂସ ମାଡ଼ିତନ୍, ଅଡ଼୍ ମିକା ଦଂସ ଆଦ୍ତଡ଼୍ ।”
ତାନ୍ ପେର୍କେ ଆଦାନଡ଼୍କ୍ ମିକା ଆୱୁକିତାନ୍ । ଆଲାଆତ୍କେ, ମଣ୍ଡଲିକି ସାରେ ପୁନ୍ତା ଯେ; ନାନେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟମି, ନାରିଡ଼୍ ସାରେ ଚିନ୍ତା ନୁ ଲାଲସା ନାନେ ପୁନ୍ନ୍ତାନ୍ । ମିଡ଼୍ ସାରେତଡ଼୍ ବାତ୍ତେ ମାଡ଼୍ତିଡ଼୍, ଆଦ୍ ଲେକାମ୍ ନାନେ ମିକିଙ୍କ୍ ସାରେ କାମ୍ତେ ଦଣ୍ଡ୍ ଇଦ୍ତାନ୍ ।
ତାନ୍ପେର୍କେ ନାନେ ଉଡ଼୍ତାନ୍, ବାତ୍ ମହାନ୍, କି ନଗଣ୍ୟ ଡଲ୍ତେ ନାରୁଡ଼୍ ସାରେତଡ଼୍ ସିଂହାସନ୍ ମୁନେ ଦଣ୍ଡତେ ନଡ଼୍ । ବଇସାରେ କୁଲା ମାଡ଼୍ତଡ଼୍; ଆୱିନାଗାଙ୍କ୍ ଜୀୱେ ବଇ ପେଦେର୍ ୱେରଡ଼୍ ବଇ ମାତ୍ତେ । ଆଦ୍ ଜିୱେତ୍ ବଇ ତାଗ୍ ନାରୁଡ଼ଦ୍ କାମ୍ମାଡ଼୍ତେ ବିଷୟତେ ବାତ୍ସାରେ ଲେକାମାତ୍ତେ, ଆଦ୍ ଲେକାମ୍ ଅଡ଼୍କିଂଙ୍କ୍ ବିଚାର୍ ମାଡ଼୍ତଣ୍ଡ୍ ।
ବେନ ଇଦ୍ ସାରେ ବିଷୟତେ ସାକ୍ଷ୍ୟ ଇଦୁତନ୍, ଅଣ୍ଡ୍ କେତୁତନ୍, “ଇଦ୍ ନିଜାମ୍ । ନାନେ ଜାପେ ୱାଦୁତାନ୍ ।” ଆଲେକେ ଆୟି । ପ୍ରବୁ ଜିସୁ ୱାଡ଼ିଣ୍ଡ୍ !
ଜିସୁ କେତିତନ୍, “କେଞ୍ଜାଟ୍ ! ନାନେ ଜାପ୍ପେ ୱାଦ୍ତାନ୍ ! ବେନଡ଼୍ ଇଦ୍ ବଇତଡ଼୍ କେସ୍ମାନ୍ଦାନ୍ ବାବବାଣି ସେଙ୍ଗେ ମନ୍ ଇସ୍ମିକା ଗଟି କେଞ୍ଜିତନ୍, ଅଡ଼୍ ବାଗ୍ୟବାନ୍ !”
ନାନେ ଯାପେ ୱାଦୁତାନ୍, ମିୟାଦ୍ ବାତେ ମିନ୍ଦେ, ଆଦ୍ ସୁରକ୍ଷା ମାଡ଼ାଟ୍, ବେଲାନ୍ ବେନ ମିୟାଗାଙ୍କ୍, ମିୟାଦ୍ ଜିଡ଼୍ତେ ପୁରସ୍କାର୍ ଡଙ୍ଗି ଅୟ୍ମାକିଡ଼୍ ।