9 ପୃତିବିତେ ବେନ୍ ରାଜାମଆରାଜନଡ଼୍ ତାନ୍ ତଡ଼୍ ବ୍ୟବିଚାର୍ ନୁ ପାପ ଆଚରନ୍ ମାଡ଼ିମାତ୍ତଡ଼୍, ଅଡ଼୍ ତାନ୍ ଦଗ୍ଦ ଆସମାନ୍ଦାନ୍ ମେନ୍ଦୁଲ୍ତାଗାଙ୍କ୍ ପେଇତାନ୍ ଉମେ ଉଡ଼ି କେୟିତଡ଼୍ ।
ସୁଦୁର୍ ବୟସତେ ରାଣ୍ଡିକିଙ୍କ୍ ତାଲିକାତାଗ୍ ନେହେମାଟ୍ । ଆୱୁ ମେଣ୍ଡନ୍ଦାମ୍ ପେଣ୍ଡୁଲ୍ଆଦାନ୍ ଲାଲାସା ପୋଷନ୍ ମାଡ଼ାନ୍ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରବୁ ଜିସୁନାଗେ ନେହେସ୍ମାନ୍ଦାନ୍ ପ୍ରତିଜ୍ଞା ନଷ୍ଟମାଡ଼ି ଅନ୍ଆଗାଙ୍କ୍ ଦୁରାମ୍ ଆଦାନାଦ୍ ଆଶଙ୍କା ମିନ୍ଦେ ।
ନିଡ଼୍ତାନ୍ କିସ୍ ଉମେ ଯୁଗ୍ଯୁଗ୍ ନିଡ଼୍ସ ମାନ୍ନ୍ତେ । ବେନଡ଼୍ ପଶୁ ନୁ ଆୱିନ୍ ସାରେ ମୁର୍ତ୍ତିକିଙ୍କ୍ ପୁଜା ମାଡ଼ିତଣ୍ଡ୍, ବା ଆୱିନ୍ ତଡ଼୍ ଆଦ୍ତନ୍, ଅଡ଼୍ ନାର୍କା ପାୟାଲ୍ ସାରେଦାମ୍ ଅଶାନ୍ତି କଷ୍ଟ ଆସମାନ୍ନ୍ତଡ଼୍ ।”
ପୃତିବିତେ ରାଜାନଡ଼୍ ଆ ବେସ୍ୟାନ୍ତଡ଼୍ ବ୍ୟବିଚାର୍ ମାଡ଼୍ତଡ଼୍ ନୁ ପୃତିବିତେ ନାରୁଡ଼୍ ମାନ୍ଦେ ତାନାଦ୍ ବ୍ୟବିଚାର୍ତେ ସୁରାମ୍ ଉଞ୍ଜ୍ ମାତ୍ୱାର୍ ଆତ୍ତଡ଼୍ ।”
ନୁ ଦଗ୍ଦ ଆଦାନ୍ ନାକିନାଗ୍ ଉମେ ଉଡ଼ି ଗାଟି ଲେଙ୍ଗ୍ଦେ କେତ୍ତଡ଼୍, “ଇଦ୍ ମହାନଗର୍ତେ ଲେକାମ୍ ମେଣ୍ଡେ ବେନେ ନଗର୍ ଇଲ୍ୱେ ମାତ୍ତେ ।”
ଆ ସ୍ୱର୍ଗତେ ନାରୁଡ଼ି ! ଆଦ୍ ଦଂସ ଆତ୍ତାଙ୍କ୍ ଆନନ୍ଦ ଉଲ୍ଲାସ୍ ମାଡ଼ାଟ୍ । ଆ ସାଦୁ ନାରୁଡ଼ି; ପ୍ରେରିତ୍ ଶିଷ୍ୟ ନୁ ବାବବାଦିନଡ଼୍ ! ୱେଡ଼୍କେ ମାଡ଼ାଟ୍, ବାତ୍ତେଙ୍କ୍ଇତ୍କେ ମୀଇ ସେଙ୍ଗେ ଅଣ୍ଡ୍ ବାତ୍ତେ ମାଡ଼ି ମାତ୍ତନ୍, ଅଦିନ୍ ସେଙ୍ଗେ ଇଶ୍ୱର୍ ଆଦିଙ୍କ୍ ଶାସ୍ତି ଇତ୍ତନ୍ ।
ବାତ୍ତେଙ୍କ୍ଇତ୍କେ ସାରେ ମାନବ୍ ଜାତିତିଙ୍କ୍ ତାନ୍ ବେସ୍ୟାଲେକାତ୍ ସୁରାମ୍ ଉଞ୍ଜ୍ ମିନ୍ଦେ, ପୃତିବିତେ ରାଜାନଡ଼୍କ୍ ତାନ୍ ତଡ଼୍ ବ୍ୟାବିଚାର୍ ପାପତାଗ୍ ମାପିମିନ୍ଦେ, ଜଗତ୍ତେ ବ୍ୟାବସାୟିନଡ଼୍ ତାନ୍ ବିଲାସବ୍ୟସନ୍ ସେଙ୍ଗେ ସାଉକାର୍ ଆସ୍ମିନ୍ତେ ।”
ଅଣ୍ଡ୍ ନିଜେତିଙ୍କ୍ ବେସର୍ ଗର୍ବ ଆସମାତ୍ତନ୍ ନୁ ନାର୍ଗେ ଗାବ୍ତାଗ୍ ମୁଡ଼୍ନ୍ଦି ମାତ୍ତନ୍, ଆଦ୍ ପରିମାନ୍ତେ ଅଙ୍କ୍ ଦୁଃକାମ୍ କଷ୍ଟ ଇମୁଟ୍ । ବାତ୍ତିଙ୍କ୍ ଇତ୍କେ ଅଣ୍ଡ୍ ନିଜେତିଙ୍ଗ୍ ନାର୍ଗେ ମାଡ଼ି କେତୁତନ୍, ‘ନାନେ ଇଗେ ରାଣିନ୍ ଲେକାମ୍ କୁଦ୍ତାନ୍ ! ନାନେ ରାଣ୍ଡିନ୍ ଆୟନ୍, ନାୟଦ୍ ବେସୁଙ୍କ୍ ଦୁଃକାମ୍ ଆୟ୍ୟ ।’
ନାନେ କେଞ୍ଜ୍ତାନ୍, ଅଡ଼୍ ମେଣ୍ଡେ ଗାଟି ଲେଙ୍ଗ୍ଦେ କେତୁତନ୍, “ଇଶ୍ୱର୍ତେ ସ୍ତୁତି ଗାନ ମାଡ଼ାଟ୍ । ଆଦ୍ ମାନ୍ନାର୍ଦିଙ୍କ୍ ଦଂସ ମାଡ଼ ମାନ୍ଦାନ୍ କିସ୍ତେ ଉମେ ସାରେଦିନାମ୍ ପରୁ ତେଦମାନ୍ତେ ।”
ଆଦିଙ୍କ୍ ନାନେ ତାଙ୍କ୍ ମେଣ୍ଡେ ତାନ୍ ତଡ଼୍ ବ୍ୟବିଚାର୍ତାଗ୍ ମାଇମାନ୍ଦାନଡ଼୍ ସାରେତଡ଼୍କ୍ ରୋଗାମ୍ ମାଡ଼ିତାନ୍ ମେଣ୍ଡେ ଅଡ଼୍ ଗାଟି କଷ୍ଟ ଆଦ୍ତଡ଼୍ । ଅଡ଼୍ ଅଦିନ୍ ତଡ଼୍ ମାଡ଼ିମାନ୍ଦାନ୍ ଦୁଷ୍କୃତି ସେଙ୍ଗେ ଏର୍କା ମାଡ଼କ୍, ଆଲେକ୍ ନାନେ ଇଦ୍ ନିଶ୍ଚୟ୍ ମାଡ଼ିତାନ୍ ।