18 ନୁ ଦଗ୍ଦ ଆଦାନ୍ ନାକିନାଗ୍ ଉମେ ଉଡ଼ି ଗାଟି ଲେଙ୍ଗ୍ଦେ କେତ୍ତଡ଼୍, “ଇଦ୍ ମହାନଗର୍ତେ ଲେକାମ୍ ମେଣ୍ଡେ ବେନେ ନଗର୍ ଇଲ୍ୱେ ମାତ୍ତେ ।”
ମେଣ୍ଡେ, ସାରେତଡ଼୍ ପେର୍କେ କ୍ଷମତାପନ୍ ମାଡ଼ିମାନ୍ଦାନ୍ ତାଡ଼ାମ୍ ତେ ପୂଜା ମାଡ଼୍ତଡ଼୍ । ଅଡ଼୍ ପେର୍କେ ମିକା ପୂଜା ମାଡ଼ି କେତ୍ତଡ଼୍, “ବେନ ଇଦ୍ ଜନ୍ତୁତେ ତଡ଼୍ ସାମାନ୍ ଆଦ୍ତନ୍ ? ବେନ ତାନ୍ତଡ଼୍ କାଇଲି ଯୁଦ୍ ମାଡ଼ିତନ୍ ?”
ନିଡ଼୍ତାନ୍ କିସ୍ ଉମେ ଯୁଗ୍ଯୁଗ୍ ନିଡ଼୍ସ ମାନ୍ନ୍ତେ । ବେନଡ଼୍ ପଶୁ ନୁ ଆୱିନ୍ ସାରେ ମୁର୍ତ୍ତିକିଙ୍କ୍ ପୁଜା ମାଡ଼ିତଣ୍ଡ୍, ବା ଆୱିନ୍ ତଡ଼୍ ଆଦ୍ତନ୍, ଅଡ଼୍ ନାର୍କା ପାୟାଲ୍ ସାରେଦାମ୍ ଅଶାନ୍ତି କଷ୍ଟ ଆସମାନ୍ନ୍ତଡ଼୍ ।”
ବେଡ଼୍ୟା ନାର୍କ୍ ମୁଣ୍ଡ୍ଦୁଡ଼ା ଲାକା ୱେକ୍ ଆତ୍ତା, ପୃତିବି ସାରେ ନାର୍କ୍ ଦଂସ ଆତ୍ତା । ଇଶ୍ୱର୍ ବେଡ଼୍ନାର୍ ବାବିଲନ୍ତିଙ୍କ୍ ମାର୍ଙ୍ଗ୍ୱେ ମାତ୍ତନ୍ । ଅଣ୍ଡ୍ ତାନ୍ ପାନପାତ୍ର ତାଗାଙ୍କ୍ ତାନ୍ ଗାଟି କପାମ୍ତେ ସୁରାମ୍ ଅଙ୍କ୍ ଉସ୍ପ୍ତଡ଼୍ ।
କେତିତଡ଼୍, “ଆୟୁ ! ମହାନଗର୍ତେ ଅବସ୍ତା ଇଞ୍ଜେ ବେସର୍ ବୟଙ୍କାର୍, ବେସର୍ ! ଅଣ୍ଡ୍ ସାକ୍ସାକା ପାଲ୍ସେଲାଦ୍ ସିଲେ, କୃଷ୍ଣ କଲର୍ତେ ନୁ ସିନ୍ଦୁର୍ କଲର୍ତେ ସିଲେ କେର୍ସ୍ ମାତ୍ତାଦ୍ ମାତ୍ତେ, ମେଣ୍ଡେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ, ମଣି ନୁ ମୁକ୍ତାତେ ବୁଷିତ ମାତ୍ତେ ।