5 ତାଂକିଙ୍କ୍ ୱାମିକେ, ତିନିଶହ ପିନା ରୌପ୍ୟ ମୁଦ୍ରା ଦର୍କେ ନୁ ଆ ଡ଼ାବ୍କ୍ ଗରିବ୍ ନାରୁଡ଼୍କ୍ ଇଦାଙ୍କ୍ ଆୟେଡ଼୍,” ଆ ନାଟାଡ଼୍ତିଙ୍କି ନାର୍ଗେ ଗଟି କେତ୍ତଡ଼୍ ।
“ଆ ନାରୁଡ଼୍ ଆଦାନ୍ ୱେଲେ ଅନାଗାଙ୍କ୍ ସୁଦୁଟ୍ ଉଦାର୍ ଆସ୍ମାନ୍ଦାନ୍ ମେଣ୍ଡେ ୱେରନ୍ ସେବକ୍ ତଡ଼୍ କାଇଲ୍ତଣ୍ଡ୍ । ଅଣ୍ଡ୍ ଅନ୍ ବଣ୍ଡ୍କ୍ତିଙ୍କ୍ ପଇସ୍ କେତ୍ତାନ୍, ‘ନାୟାଗ୍ କଞ୍ଜ୍ ଆସ୍ମାନ୍ଦାନ୍ ଉଦାର୍ ଡାବ୍କ୍ ଇମ୍ ।’”
ବାତେଙ୍କ୍ ଇତ୍କେ ଅଡ଼୍ ସାରେତଡ଼୍ ଆଞ୍ଜ୍ ମାଲିକ୍ ବିରୁଦ୍ଦ୍ତେ ଗଟି କେତାନଙ୍କ୍ ପସ୍ପ୍ତ୍ତଡ଼୍,
ହି ଗାବ୍ ମାନ୍ଦାନ୍ ନିୟ୍ଦିଙ୍କ୍ ନାର୍ଗେ ଡାବ୍ତେ ୱାମାଙ୍କ୍ ପାର୍ୱେନି ନୁ ଆଦ୍ ଦନ୍ତିଙ୍କ୍ ଗରିବ୍ନଡ଼୍କ୍ ଦାନ ମାଡ଼ିଦ୍ ପାର୍ୱେନି ।”
ଆଗେ ମାନ୍ଦା ବେସ୍କେ ନାରୁଡ଼୍ ଅଦିନ୍ ଆ ପାଡ଼୍ୟି ଉଡ଼ି କପାମ୍ ଆତ୍ତଡ଼୍ ନୁ ତାମ୍ତାମ୍ ଲୋପେ କେତାକେତି ଆତ୍ତଡ଼୍, “ଇଦ୍ ଗାବ୍ମାନ୍ଦାନ୍ ନିୟ୍ ଇଲା ନଷ୍ଟ ମାଡ଼ାନାଦ୍ ସାୟ୍ ଆତ୍ତେ କି ?
କିନ୍ତୁ ଜିସୁ କେତ୍ତଡ଼୍, “ତାଙ୍କି ଆସର ଅଇରାନ୍ ମାଡ଼ୁତି ବାତାଙ୍କ୍ ? ଆଦ୍ ନାମା ଇଦିଙ୍କ୍ ଅଣ୍ଡ୍ ସୁନ୍ଦର୍ ପାଡ଼ିୟ୍ ମାଡ଼ିମିନ୍ଦେ ।
ବାତେଙ୍କ୍ ଇତ୍କେ ପାରୂଶୀଡ଼୍ ନୁ ଦର୍ମଶାସ୍ତ୍ରୀଡ଼୍ ଅବିଯଗ୍ ମାଡ଼ି କେସମାତ୍ତଡ଼୍, ହି ନାରୁଡ଼୍ ସମାଜ୍ କଞ୍ଜ୍ ପେସ୍ପି ମାନ୍ଦାନ୍ ନାରୁଡ଼୍କିଂଙ୍କ୍ କାର୍ଙ୍ଗି ଅଡ଼୍ ତ କାଇଲି ତିନ୍ଦୁତଣ୍ଡ୍,
ବାତେଙ୍କ୍ ଇତ୍କେ ଯିହୁଦାତାଗ୍ ଡାବ୍ ମୁନେ ମାନ୍ନାଙ୍କ୍, ପାଣ୍ଡୁମ୍ ସେଙ୍ଗେ ବାତେଏ ଆଦାନାଦ୍, ଆଦ୍ ଆସାନଙ୍କ୍ ବା ଦରିଦ୍ର ନାରୁଡ଼୍କ୍ ବାତେଏ ଦାନ ମାଡ଼ାଙ୍କ୍ ଜିସୁ ଅଂକିଙ୍କ୍ କେତ୍ତଣ୍ଡ୍ ଇଞ୍ଜ ବେନ ଏର୍କା ମାଡ଼୍ତଡ଼୍ ।
ଜିସୁ ଅଡ଼୍କିଂଙ୍କ୍ କେତ୍ତଣ୍ଡ୍, “ନିଜେତ୍ ନିଜେତ୍ ଲୋପ୍ ନିନ୍ଦ୍ ମାଡ଼୍ମାଟ୍ ।
ପିଲିପ୍ ଅଂକିଙ୍କ୍ ଉତ୍ତର୍ ହିତ୍ତଣ୍ଡ୍, “ସାରେତଡ଼୍ ସୁଦୁର୍ ପାହେମ୍ଆଦାନ୍ ମାଇଦିଙ୍କ୍ ଇଡ଼୍ ସେଙ୍ଗେ ରେଣ୍ଡ୍ ୱାନ୍ଦା ଦିନାରୀତେ ରୂଟି ଆସର୍ ଆୟ୍ୟ ।”
ଅଡ଼୍ ଲୋପେଙ୍କ୍ ବେସ୍କ୍ତୁଡ଼୍ ଇଶ୍ୱର୍ତିଙ୍କ୍ ବିରୁଦ୍ ମାଡ଼ି ଆୱୁକାନାଦ୍ ଦୂତ୍ତଡ଼୍ ଦଂସ ଆଦ୍ତଡ଼୍ । ମିଡ଼୍ ଆଦ୍ଲେକାମ୍ କପାମ୍ ଗଟି କେଲ୍ମାଟ୍ ।
ଡଙ୍ଗାଲ୍ ମେଣ୍ଡେ ଡଙ୍ଗ୍ମାକିଣ୍ଡ୍ । ସାୟେତ୍ ଉପାୟ୍ତେ ନିଜେତ୍ ଜିବିକା ଗାଡ଼୍ସାନ୍ ସେଙ୍ଗେ ନୁ ଗରିବୀଡ଼୍କିଙ୍କ୍ ସାହାଯ୍ୟ ମାଡ଼ାନ୍ ସେଙ୍ଗେ ଅଣ୍ଡ୍ ପାଡ଼୍ୟି ମାଡ଼ିଣ୍ଡ୍ ।
ଆପତ୍ତି ବା ଗଲକ୍ ମାଡ଼କଟ୍ ସାରେ କାମ୍ ମାଡ଼ାଟ୍ ।
ଇ ନାରୁଡ଼୍ ସାରେଦାମ୍ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ଆୟ୍ୟଡ଼୍ ନୁ ମେଣ୍ଡେବାଗାତଡ଼୍ ନାରୁଡ଼୍କ୍ ଦସି ମାଡ଼ିତଡ଼୍ । ଅଡ଼୍ ନିଜେତ୍ କାରାପ୍ ଅବ୍ୟାସ୍ ତଡ଼୍ ଚାଲେମ୍ ଆଦ୍ତଡ଼୍; ନିଜେ ବେଡ଼୍ୟା ଗଟି କେତିତଡ଼୍ ନୁ ନିଜେତ୍ ମାୟ୍ଦିଂକ୍ ମେଣ୍ଡେ ଅର୍ତୁଡ଼୍କ୍ ମିଚ୍ କେତିତଡ଼୍ ।