20 ଅଣ୍ଡ୍ ଅଡ଼୍ୱାଦ୍ ବିଶ୍ୱାସ୍ ଉଡ଼ି କେତ୍ତଣ୍ଡ୍, “ହୋ ବାବୁ, ନିୟାଦ୍ ପାପ୍ ସାରେ କ୍ଷମା ମାଡ଼ିତ୍ତଡ଼୍ ।”
ଆଗେ ୱେରନ୍ ପକ୍ୟାଗାତ୍ ରୋଗିଙ୍କ୍ ନାରୁଡ଼୍ ଅନ୍ ଗାର୍ରେ ତାତ୍ତଡ଼୍ । ରୋଗି ତାନ୍ କେତ୍ତାଗ୍ ପାଟ୍ଟିମାତ୍ତନ୍ । ଜିସୁ ଅଡ଼ାଦ୍ ନାର୍ଗେ ବିଶ୍ୱାସ୍ ଉଡ଼ି ପକ୍ୟାଗାତ୍ ରୋଗିଙ୍କ୍ କେତ୍ତଣ୍ଡ୍, “ବାବୁ, ସାହାସ୍ ପୟିମ୍ । ନିୟାଦ୍ ପାପ୍ ସାରେ କ୍ଷମା ଆତ୍ତେ ।”
‘ମିୟାଦ୍ ପାପ୍ କ୍ଷମା ଆତ୍ତେ ?’ ହିଦ୍ ଗଟ୍ କେତାନାଦ୍ ସହଜ୍ ନା ‘ତେଦି ଆନ୍’ କେତାନାଦ୍ ଅଦିକ୍ ସହଜ୍ ?
ଆ ନାରୁଡ଼୍ ବିଶ୍ୱାସ୍ ଉଡ଼ି ଜିସୁ ପକ୍ଷାଗାତ ରୋଗିଙ୍କ୍ କେତ୍ତନ୍, “ପେକା ! ନିୟାଦ୍ ପାପ୍ ସାରେକ୍ଷମା ଆତ୍ତେ ।”
ମେଣ୍ଡେ, ଜିସୁ ଆଦ୍ ନାଟାଡ଼୍ ତିଙ୍କ୍ କେତ୍ତଣ୍ଡ୍, “ନିୱାଦ୍ ପାପ୍ ସାରେ କ୍ଷମା ହାସ୍ମିନ୍ଦେ ।”
ମେଣ୍ଡେ, ବେନ ଯେ ନାରୁନ୍ ବିଷୟ୍ତେ ସାକ୍ଷହିଦ୍ତ, ଇଦ୍ ଅନ୍ୱାଦ୍ ଦର୍କାର୍ ହିଲକଟ୍ ମାତ୍ତେ, ବାତେଙ୍କ୍ ଇତ୍କେ ନାରୁନ୍ ହୃଦୟ୍ତାଗ୍ ବାତା ମିନ୍ଦେ, ଆୱ୍ ଅଣ୍ଡ୍ ପୁଞ୍ଜ୍ମାତ୍ତଣ୍ଡ୍ ।
ଆଦିନ୍ ପେର୍କେ ଜିସୁ ମନ୍ଦିର୍ତାଗ୍ ଅଂକିଙ୍କ୍ ଉଡ଼ି ଅଂକିଙ୍କ୍ କେତ୍ତଣ୍ଡ୍, “ଉଡ଼େ ନିମ୍ ସୁସ୍ଥ ଆଶେ ମିନ୍ଦେନି, ମେଣ୍ଡେ ପାପ୍ ମାଡ଼୍ମା, ଇଲୁକ୍ ନି ସେଙ୍ଗେ ଗାଟି ଅନିଷ୍ଟ ଗଟେମ୍ଆଦ୍ତେ ।”
ଅଣ୍ଡ୍ ଆଗେ ହେୱୁସ୍ ଇଶ୍ୱର୍ ଆ ନାରୁଡ଼୍କିଂଙ୍କ୍ ବେଲା ଅନୁଗ୍ରହ ମାଡ଼୍ତଣ୍ଡ୍ ଆଦ୍ ଉଡ଼ି ୱେଡ଼୍କେ ଆତ୍ତଣ୍ଡ୍ ନୁ ସାରେତଡ଼୍ତେ ହୃଦୟ୍ତାଗ୍ ପ୍ରବୁନ୍ ସେଙ୍ଗେ ବିଶ୍ୱାସ୍ ମାଡ଼ି ଅନୁରଦ୍ ମାଡ଼ାନ୍ ମାଇଦିଙ୍କ୍ ଅଡ଼୍କିଂଙ୍କ୍ ସାର୍ଦେ ମାଡ଼୍ତଣ୍ଡ୍ ।
ଆଗେ କୁଦି ଅଣ୍ଡ୍ ପାଉଲ୍ତେ ଶିକ୍ଷା କେଞ୍ଜମାତ୍ତଣ୍ଡ୍ । ଅନ୍ ମନ୍ତାଗ୍ ବିଶ୍ୱାସ୍ ୱାତ୍ତେ ନୁ ଅଣ୍ଡ୍ ସୁସ୍ଥ ଆଦ୍ତନ୍ ଇଞ୍ଜ ପାଉଲ୍ ପୁତ୍ତଣ୍ଡ୍ । ଆଦିଙ୍କ୍ ଅନାକ୍ ଅଣ୍ଡୟ୍ କଣ୍ଡେତେ ଉଡ଼୍ତଣ୍ଡ୍ ।
ବେସୁଟ୍ ଅଡ଼୍କିଂଙ୍କ୍ କ୍ଷମା ମାଡ଼ିତିଡ଼୍, ନାନ୍ ମିକା ଅଂକିଙ୍କ୍ କ୍ଷମା ମାଡ଼ିତାନ୍ । ନାନ୍ ଯଦି ବାତେବା ବିଷୟ୍ତେ ଅଂକିଙ୍କ୍ କ୍ଷମା ମାଡ଼ିମାନ୍ତାନ୍, ଆଦ୍ କ୍ରିଷ୍ଟଙ୍କ୍ କାଇଲି ମିଇ ସେଙ୍ଗେ ମାଡ଼ିମାନ୍ତେ ।
ନିଜର୍ ନିଜର୍ ଲପେ ଦୟା ମାଡ଼ାଟ୍ ନୁ ଯଦି ବେନନ୍ ମେଣ୍ଡେ ଅର୍ତୁନ୍ ବିରୁଦ୍ଦତେ କେତାନାଦ୍ ମାନ୍ନ୍ତେ, ଆଲେକେ ନିଜର୍ନିଜର୍ ଲପେ କ୍ଷମା ମାଡ଼ାଟ୍ ।
ଇତ୍କେ ବେନ ବା କେତିତଣ୍ଡ୍, ୱେରନାଦ୍ ବିଶ୍ୱାସ୍ ମିନ୍ଦେ, ମେଣ୍ଡେ ଅର୍ତିନାଦ୍ ପାଡ଼୍ୟି ମିନ୍ଦେ, କିନ୍ତୁ ନାନେ କେତୁତାନ୍ ପାଡ଼୍ୟି ୱିଡ଼୍ସି ମିୟାଦ୍ ବିଶ୍ୱାସ୍ ନାକିଂଙ୍କ୍ ତଅମ୍, ମେଣ୍ଡେ ନାନ୍ ପାଡ଼୍ୟିତଡ଼୍ ନିକିଂଙ୍କ୍ ମିକିଂଙ୍କ୍ ନାୟାଦ୍ ବିଶ୍ୱାସ୍ ତଅତିତାନ୍ ।