29 “ହୋ ପ୍ରବୁ, ଇଞ୍ଜେ ନିମେ ନି ବାକ୍ୟ ଲେକାମ୍ ତେ ନିଜ୍ ଦାସଙ୍କ୍ ଶାନ୍ତିତେ ଆଦାଙ୍କ୍ ଗଟ୍ ହିସମିନ୍ଦେନି;
କ୍ରିଷ୍ଟନ୍ ଉଦ୍ଦାର୍ କର୍ତ୍ତାଲ୍ ତନ୍ଦ୍ୱେ କଟ ଅନ୍ୱାଦ୍ ଯେ ଡଲାନାଦ୍ ଆୟ୍ୟ, ପବିତ୍ର ଆତ୍ମା ତଡ଼୍ ଅଂକିଙ୍କ୍ ଇଦ୍ ଗଟ୍ କେସ୍ ମାତ୍ତଡ଼୍ ।
ଆସୁଣ୍ଟ୍ ଶିମୀୟୋନ ସୁଦୁନ୍ ବାବୁଙ୍କ୍ ଏତି ଇଶ୍ୱର୍ ତିଙ୍କ୍ ଦନ୍ୟବାଦ୍ ଇସ୍ କେତ୍ତଣ୍ଡ୍,
ନାନ୍ ରେଣ୍ଡ୍ପାକେ ରେଣ୍ଡ୍ ଆକର୍ଷଣତେ ମିନ୍ଦେ । ଇଦ୍ ଜିୱୁନ୍ ୱିଡ଼୍ସି କ୍ରିଷ୍ଟନ୍ ତଡ଼୍ ମାନ୍ଦାନଙ୍କ୍ ନାୟାଦ୍ ଗାଟି ଇଚ୍ଛା । ଆଲେକେ ଇଦ୍ ଲେକାମ୍ ।
ତାନ୍ ପେର୍କେ ନାନେ କେଞ୍ଜ୍ତାନ୍, ସ୍ୱର୍ଗତାଗାଙ୍କ୍ ୱେରଡ଼୍ ଗଟ୍ କେସମିନ୍ଦେଡ଼୍; “ଇଦ୍ଗଟ୍ ଲେକାଟ୍, ବେନଡ଼୍ ଇଗେ ପ୍ରବୁନ୍ ସେବା ମାଡ଼ି ଡଲିତଡ଼୍, ଅଡ଼୍ ଦନ୍ୟ ।” ମେଣ୍ଡେ ନାନେ କେଞ୍ଜ୍ତାନ୍, ପରଆତ୍ମାକେତୁତେ, “ଇଦ୍ ନିଜାମ୍ ଗଟେମ୍ ଆଦ୍ତେ । ଗାଟି କଷ୍ଟ ତଡ଼୍ ସେବାତେ କାୟେ ଲେକାମ୍, ଅଡ଼୍ ବିଶ୍ରାମ ଆଦ୍ତଡ଼୍ ।”
ଅଡ଼୍ ଗାଟିଲେଙ୍ଗ୍ଦେ କେତ୍ତା, “ସାରେଦାମ୍ ପବିତ୍ର ନୁ ସତ୍ୟତେ ପ୍ରବୁ ଇଶ୍ୱର୍ ! ପୃତିବିତାଗ୍ ବେନଡ଼୍ ମାନାଙ୍କ୍ ଆଉକି ମାତ୍ତଡ଼୍, ଅଡ଼୍କିଂଙ୍କ୍ ବିଚାର୍ ମାଡ଼ି ଶାସ୍ତି ଇଦାନଙ୍କ୍ ମେଣ୍ଡେ ବେସ୍କେ କାଲାମ୍ ଲେଟ୍ ମିନ୍ଦେ ?”