41 ଆସୁଟେ ପିତର୍ କେତ୍ତଣ୍ଡ୍, “ହୋ, ପ୍ରବୁ, ନିମେ ବାତ୍ ମାକିଂଙ୍କ୍ କେତୁତିନ୍ ନା ସାରେତଡ଼୍କିଂଙ୍କ୍ ଇଦ୍ ୱେଷଡ଼୍ କେତୁତିନ୍ ?”
ନାନ୍ ମିକିଂଙ୍କ୍ ବାତେ କେତୁତାନ୍, ୱେର୍ତଡ଼୍କିଙ୍କ୍ ବା ଆଦେ କେତୁତାନ୍ ଜାଗ୍ରତ୍ ଆସ୍ ମାନୁଟ୍ ।”
ତା ପେର୍କେ ମାଲସ୍ ଉଡ଼୍ତଣ୍ଡ୍, ମୁୱୁଡ଼୍ ଆସ୍ ଶିଷ୍ୟଡ଼୍ ଉଞ୍ଜି ମିନ୍ଦେଡ଼୍ । ଜିସୁ ପିତରତିଙ୍କ୍ କେତଣ୍ଡ୍, “ଶିମୋନ, ଉଞ୍ଜିତି ? ଅଣ୍ଡୟ୍ ଗଣ୍ଟେ କେପି ମାନ୍ଦାନଙ୍କ୍ ପାରିୱିଡ଼୍ ?”
ଆସୁଟେ, ବେନ୍ ଦାସ୍ ନିଜର୍ ପ୍ରବୁନ୍ ଇଚ୍ଛାତିଙ୍କ୍ ପୁଞ୍ଜ୍ ବା ତିୟାର୍ ଆୟ୍ୟକଟ ମାନ୍ତଣ୍ଡ୍, ଆଲାତ୍କେ ଅନ୍ ଇସଲେକାତେ ପାଡ଼ିୟି ମାଡ଼କଟ୍ ମାନ୍ତଣ୍ଡ୍, ଅଂକିଙ୍କ୍ ଗାଟି ଦେବେତେ ପରୁ ଦେବ୍ ଦର୍କିତ୍ ।
ବାତେଙ୍କ୍ ଇତ୍କେ ବେନ ପୁନକଟ ଦେବ୍ ତିନ୍ଦାଙ୍କ୍ ପାଡ଼ିୟ୍ ମାଡ଼ିମାନ୍ତଣ୍ଡ୍; ଅନ୍ ସୁଦୁର୍ ଦେବ୍ ତିନ୍ତଣ୍ଡ୍ । ବେନଙ୍କ୍ ଗାଟି ଦେବ୍ ଦର୍କି ମିନ୍ଦେ, ଅନ୍ ଆଗାଙ୍କ୍ ଗାଟି ଦାବୀ ମାଡ଼୍ ୱେୟ୍ତିତ୍; ମେଣ୍ଡେ, ନାରୁଡ଼୍ ବେନନାଗେ ଗାଟି ଇତ୍ତନ୍ ମାଡ଼ି ମିନ୍ଦେଡ଼୍, ଅନାଗାଙ୍କ୍ ଗାଟି ଦାବୀମାଡ଼୍ ୱେୟ୍ତିତ୍ ।
ସାରେ ବିଷୟତାଦ୍ ତେରାନ୍ ଦିନାମ୍ ଏୱୁତେ । ମିଡ଼୍ ପ୍ରାର୍ତନା ତାଗ୍ ମାନ୍ଇସ୍ ମାନ୍ଦାନ୍ ସେଙ୍ଗେ ନିଜର୍ ପର ଆଶେ ୱାଟି ତିଆର୍ଆସ୍ ମାନୁଟ୍ ।
ସତର୍କ ଆୟ୍ମୁଟ୍, ତିଆର୍ ଆସ୍ ମାନୁଟ୍ । ମୀଇ ଶତ୍ରୁ ଶୟତାନ୍ କେୟାନ୍ ଗଣ୍ଡ୍ରାସ୍ ଲେକାମ୍ ବେନଙ୍କ୍ କାସାନ୍ ସେଙ୍ଗେ ମେଃଏକ ଉଡୁତେ ।